11.12.’13

Eindelijk is-ie er dan: de eerste behandelingsvrije dag. En omdat het vandaag woensdag is en Ruthje dan ook naar school gaat, is het extra speciaal.

Lucas staat superknorrig op en is de hele ochtend humeurig en tegendraads. Alleen het feit dat broer Pelle vandaag jarig is, kan hem wat ontdooien.

Om acht uur nemen we de bus naar school: papa, mama, Lucas en Ruth. Lucas zeurt de oren van ons hoofd voor de twintig meter die we moeten stappen tot aan de bushalte. “Ik ben moe! Je moet me dragen. Ik heb het koud.” Elk excuus is goed om gedragen te worden, maar daar gaan we vooral niet op in.

Na het uitstappen moeten we nog een paar honderd meter stappen naar school. We verwachten ons weer aan een hoop gezeur, maar Lucas schiet als een pijl uit een boog weg en we zien hem pas terug als we vijf minuten later met Ruth de speelplaats ophuppelen. We laten beide kindjes vlot en vrolijk achter in hun klassen.

Het is een nieuwe sensatie dat het leven soms ook heerlijk eenvoudig kan zijn. Geen stresserende autoritten naar de crèche en naar het ziekenhuis ’s morgens, gewoon die boekentas pakken en hup naar school.

Deze namiddag worden we verder aangenaam verrast door een “spelende” Lucas en deze keer niet op de iPad, maar gewoon aan het salontafeltje in een dappere “strijd tegen de oorlog, mama”. De playmobilridders nemen het van op hun aanvalstoren op tegen de Angry Birds knuffels. Ergens in de strijd spelen ook Chemo Kasper en Radio Robbie een heldhaftige rol.

Tegen de avond slaat de verveling toe. Doelloos “terroriseert” Lucas papa in de keuken, maar uiteindelijk vindt hij een nieuwe uitdaging: de tafel dekken. En dat doet hij vol overgave, geen moeite wordt gespaard, want Pelle is jarig! Mooie servetjes, het houten theeservies met verjaardagstaart van de Sint, evenals de houten cupcake standaard, alles wordt nauwgezet bij Pelles bord klaargezet voor zijn verjaardag.

En zo was deze eerste behandelingsvrije dag een goede start van een nieuw leven. Geen leven zónder kanker, want die zal nooit meer uit onze gedachten zijn, maar een leven ná de kanker: dankbaarder om al het moois, nóg meer genietend van de leuke dingen en zó opgelucht dat het met Lucas zo ontzettend goed is afgelopen.