Auteur: LucasforLife

Exact 19 maanden na Lucas’ overlijden, stuurt Lore, klasgenootje en vriendin van Lucas, ons een heel duidelijke boodschap, met een tekening vol herinneringen.
Dank je wel, Lore!!

Koning voor altijd is “nog altijd” niet vergeten…

We gedenken vandaag Lucas’ 9de verjaardag, voor ons 7 + 2.
De hele afgelopen week stond reeds in het teken van Lucas: nadenken over hoe we die dag precies wilden gedenken en met wie en vervolgens de zoektocht naar gouden en zilveren ballonnen, kaarsen en cakeversiering. We bestelden ook gele en blauwe bloemen en plantjes voor bij zijn graf, zijn foto op de kast en op tafel en zijn speciale gedenkplekje in de tuin.

Zondagmorgen versierden we het huis en de tuin met kaarsen, bloemen en ballonnen. In de namiddag nam Ruth met het kinderkoor, waar ook Lucas nog meegezongen heeft, deel aan het Provinciaal Koortornooi. Het mini-concertje werd door dirigente Ria speciaal opgedragen aan Lucas. Vooral het lied “heksen” was een speciale verwijzing naar Lucas. Meer dan 2 jaar geleden zong Lucas hetzelfde lied mee.  Je kan de gelijkenissen zelf ontdekken in de filmpjes.

Nadien trokken we richting kerkhof, om Lucas’ graf te versieren met gouden en zilveren ballonnen. We zetten deze keer een gouden kaars in de graflantaarn en hadden zoveel mogelijk gele en blauwe bloemen bij. Ruth plukte en strooide zoveel mogelijk madeliefjes op en rond het graf. Alles samen heel droevig, maar tegelijk ook heel mooi, niet in het minst door het zonovergoten weer.

Thuis mocht natuurlijk de taart met kaarsjes niet ontbreken, met een enthousiast blazende Ruth.

Na de koffie en taart, versierden we allen samen de grote taarten die papa gebakken had voor Lucas’ klasvriendjes. Het werden twee kunstwerkjes met heel veel goud, zilver, geel en blauw, maar vooral ook heel veel liefde en zorg.

Deze namiddag deelden we de taarten uit op school. Er vloeiden heel wat tranen, maar er werd ook enthousiast geklapt, gezongen en gesmuld.

Zo’n verjaardag – de tweede intussen zonder Lucas – is waanzinnig intens. Voor Ruth is het de evidentie zelve dat dit gevierd wordt met ballonnen en taarten en feest. Voor ons is het een heel denkproces, een heel rauwe confrontatie met de Lucasloze realiteit, het gemis en alles wat nooit meer zal zijn. Toch doet het deugd om te vieren en te gedenken, zeker in de nauwe verbondenheid met iedereen die meeleefde de afgelopen dagen. Hoe verder Lucas’ overlijden achter ons ligt, hoe implicieter de verbondenheid en het medeleven worden, terwijl het gemis voor ons nog elke dag groter wordt. We willen dan ook iedereen bedanken voor de mooie woorden, kaartjes, berichten en bloemen. Ze betekenen eens zoveel.

Eén jaar voorbij, één jaar zonder Lucas.
Een heel speciale dag.
Heel dankbaar publiceren we een mooie reeks herinneringen van juf Esther:

Op bezoek in het 2^de leerjaar – maart 2008
De dag dat grote broer Pelle met zijn kleine broertje mocht pronken in de klas is mijn eerste herinnering aan Lucas. Een wolk van een baby-Lucas op bezoek bij een trotse Pelle die de 16 nieuwsgierige klasgenootjes rond dat lieve kleine baby’tje verzamelde. Zalig!

    

Kleuterschool
Zoals vele collega’s leerde ik het kleine Bruyland-broertje snel kennen toen hij naar school kwam. Lucas, een guitige jongen met een nieuwsgierige blik! Diewer kende ik toen nog niet zo goed. Maar af en toe deden we wel een babbeltje over koetjes en kalfjes, over onze baby-meisjes, over Lucas’ kapoenenstreken, … en toen op een dag ook over kanker. En over hoe dapper Lucas alles wat erbij kwam kijken moest doorstaan. Diewer en Tomas, twee vertrouwde gezichten voor of na schooltijd, twee moedige en liefdevolle ouders die ondanks alle zorgen nog steeds op een spontane en hartelijke wijze een babbeltje konden doen op de speelplaats.

Genezingsfeest – paasvakantie 2014
Het genezingsfeest in de paasvakantie vierden we vanop afstand een klein beetje mee door met ons gezin een kaarsje te branden in de Sagrada Familia. De postbode bracht het kaartje uit Barcelona wel met véél vertraging tot bij jullie …

Het gele tulpje – 16 januari 2015
Op een ochtend brachten Lucas en Diewer bloemen mee van de markt, zomaar. Gele tulpen. Lucas en ik kruisten mekaar in de gang op de trap toen ik op weg was naar de klas. Na een vrolijke “Goeiemorgen, juf Esther!” liep Lucas verder door naar beneden en ik naar boven. Maar halverwege de trap riep hij : ‘Juf Esther, wacht even, deze is voor jou!’. Hij liep terug naar boven en gaf me één van de tulpen. Het gele tulpje stond die dag op mijn bureau in de klas. En daarna nog vele dagen thuis. Het was een sterk bloempje van een bijzonder sterk kereltje!

Oktober 2015, leraarslokaal
Soms, als het te druk was of te koud, kwam Lucas mee naar ons leraarslokaal. Die namiddag zat ik naast hem. We maakten een gezellig praatje. Hij vertelde dat hij wat moe was en daarom even bij ons kwam zitten. Op tafel stonden hartige koekjes. Hij vond dat ze er lekker uitzagen. Eén knipoog volstond voor hem om te snappen dat hij er gerust ook eentje mocht nemen. “Mmm…pizza-koekjes,” noemde hij ze. En terwijl we daar samen van de koekjes smulden, vroeg Lucas op zijn eigen spontane, ongedwongen wijze of ik wist dat hij niet meer kon genezen. Ik deed m’n best om even spontaan te antwoorden dat ik het wist.

December 2015, bij jullie thuis
Ik ben enkele keren bij jullie thuis geweest. Telkens werd ik er even warm onthaald. De liefde voor Lucas was zo voelbaar in alles wat jullie deden. De dag dat we samen een dromenvanger knutselden zal ik nooit vergeten. Lucas was moe en lag in bed. Toch glimlachte hij bij het voorstel om een dromenvanger te knutselen. Eén voor één koos hij welke kraaltjes op de touwtjes mochten in welke volgorde. En tussendoor sloot hij dan telkens even de ogen om te rusten. Maar als ik dan zei dat er een deeltje klaar was, deed hij ze weer open en koos de volgende kraaltjes uit. Met het veertje mocht ik z’n hand strelen en dan glimlachte hij ook. De dromenvanger was pas helemaal af toen Olaf eraan gehangen werd. Natuurlijk was die gekke Olaf onmisbaar in Lucas’ dromenvanger!

Kerst 2015
Het bezoek bij ons thuis zullen we nooit vergeten! Isaak en Eppo hadden voorzien om met Lucas met lego-WeDo te spelen. Lucas deed z’n uiterste best om de krokodil te bouwen samen met hen. Het lukte wel, al moesten we vaststellen dat het gebouwde beest toch een beetje teveel lawaai maakte. Dan maar een aperitiefje? We hadden niet echt iets voorzien voor Lucas omdat we wisten dat hij de dagen voordien enkel speciale drankjes en yoghurtjes at. Maar dat was buiten Lucas’ wil gerekend! Hij had blijkbaar net voor het vertrek thuis gezegd dat mama niets moest meenemen om te eten omdat hij bij ons iets zou proeven. Lucas inspecteerde onze koelkast, dacht even diep na en zei toen dat hij zin had in … makreel! Helaas hadden we dat niet in huis. Toen hij hoorde dat Isaak een doosje makreel in de buurtwinkel wilde gaan halen zei hij vastberaden: ‘Ik ga mee!’. En dus besloot Tomas om samen met Lucas en Isaak naar de buurtwinkel te gaan. Behalve het doosje makreel bracht hij ook een zakje snoep mee. Terug aan tafel genoot Lucas van een glaasje vruchtensap met een rietje en de snoepjesketting om zijn hals. Toen nam hij een lolly uit het snoepzakje en zei ‘deze is voor jou, juf Esther’. En op die lolly stond ‘I love you’.

Lieve Lucas,
we hielden allemaal van je. We zullen je nooit vergeten!
Esther, Pieter, Isaak, Eppo, Ona

Het is een tijdje geleden dat we nog een herinnering hebben gepost. Ook moeilijk uit te leggen waarom dit even stil lag/moest liggen.
Vorige week stuurde Sofie, de spelbegeleidster van de dagzaal kinderoncologie, een herinnering door, en brengt daarmee een behoefte opnieuw in beweging.
Dank je wel Sofie, je blijft één van de vele “engelen” die we hebben mogen ontmoeten, die mee Lucas gedragen heeft.

Vandaag moest ik op dagzaal terugdenken aan jullie Lucas een jaartje geleden…. We hadden de Halloweendecoratie bovengehaald en hingen alles op boven de knutseltafel. Vleermuizen, pompoenen, spinnen,…Lucas wou graag een dikke zwarte spin maken. Hij kon je zo innemend met een guitig lachje aankijken…op zo’n snoetje kon je niet anders dan ‘ oke, we beginnen er aan, zeggen!’. Dus even het vogelhuisje waar hij mee bezig was, aan de kant. Het werd een goeie dikke spin en samen bedachten we een geweldig plannetje…. We hingen de spin aan een touwtje en als er een verpleegster voorbijkwam, vloog de spin naar beneden….Superleuke dag toen! Fijn warm gevoel als ik er aan terugdenk… Lucas en Sofie, partners in crime😊!

Kathleen, collega van papa, herinnert zich gelukkig nog deze gebeurtenis, want wij waren ze vergeten.

Ik heb wel een grappige anekdote van enkele jaren geleden. Ik zal ze nooit meer vergeten en zeker niet bij warm weer. Lucas was met papa op school en moest even wachten op papa en deed dit op het secretariaat, waar ik werk. Ik ben een verzamelaar van waaiers en er staan er enkele op mijn bureau.
Lucas zag ze staan en vroeg wanneer en waarom ik die waaiers gebruikte.
Ik zei hem dat als het te warm werd, ik met de waaiers wapperde en zo frisse lucht kreeg.
Hij antwoordde toen heel serieus : ‘ Als het bij ons thuis te warm is, dan zetten wij gewoon een venster open.’😄

Hoe simpel kan het soms toch zijn he.

Meer dan vier maanden is het intussen al geleden dat we afscheid namen van Lucas. Zo geschreven en gelezen lijkt het een eeuwigheid, maar in werkelijkheid vlogen de weken en maanden voorbij, overladen vol met emoties, gezin, huis, werk en een eindeloze reeks “eerste keren”. Ons leven en onze gedachten van alledag staan nog steeds heel erg in het teken van de herinnering aan Lucas, er steeds over wakend dat we de tijd niet bevriezen – hoe graag we dat soms ook zouden willen – en verder gaan.

Afgelopen weekend trokken we enkele dagen met ons drietjes naar Zeeland, maar niet zonder eerst even langs het kerkhof te rijden, om op de een of andere manier Lucas toch ook een beetje mee te nemen. Het was een bijzonder confronterende ervaring. Waar we thuis Lucas in alles om ons heen terugvinden, kwamen we nu voor het eerst écht in een Lucasloze omgeving, waar zelfs zijn foto en het kaarsje in onze blokhut weinig konden aan verhelpen. Ook voor Ruth, die thuis en op school haar zorgeloze leventje verderzet, weliswaar steeds met Lucas heel dicht in haar herinnering, was het gemis zo tastbaar dat het pijn deed. Meermaals zei ze “ik wou dat Lucas ons kabouterhuisje (de blokhut) ook kon zien. Ik wou dat ik hier met hem kon spelen en zwemmen.” Het is een pijnlijke realiteit: ons leven gaat verder en we maken herinneringen aan waar Lucas geen deel meer aan heeft, of we dat nu willen of niet.

Vier maanden … En nog steeds zijn er ’s morgens die twee zalige seconden na het ontwaken waarin we de Lucasloze realiteit even vergeten zijn. Nog steeds lijkt het alsof op elk moment de deur van de kamer open zal vliegen, waarna een kaal, pezig jongetje in een blauwe badjas de kamer binnen stormt en zijn favoriete hoekje van de zetel in duikt, op de voet gevolgd door een tornado van roze pyjama en lange blonde haren, waarna het gekibbel of het gegibber kan beginnen.

Het zal niet gebeuren. Nooit meer. En dat is nog steeds – of eerder steeds meer – te groot voor woorden.

Elise en Kim delen deze 2 prachtige herinneringen met ons.

Koning Lucas zal in heel veel mensen hun hart verder leven. Ook in dat van ons. We zijn blij dat we Lucas hebben gekend als een dappere, moedige, hartverwarmende doorzetter. Als we aan een vijver staan, zal Lucas daar trots staan met zijn grote vis.

Als ik les geef over de microscoop, zal ik steeds herinneren dat er toch 1 zeer enthousiaste leerling is.

Elk moment op mijn fiets als Tomas niet meefietst, denk ik aan Lucas. Het is niet eerlijk, maar hij is opgegroeid in een prachtig, warm, liefdevol gezin, dat hem veel mooie dingen heeft laten beleven.

Geertrui deelde met ons, 2 dagen na Lucas’ overlijden, volgende herinneringen. Deze deden zoveel deugd dat hieruit het idee ontstond zoveel mogelijk herinneringen van Lucas te verzamelen.

Mijn “oudste” herinnering aan Lucas is zonder twijfel die waar hij vol trots en vastberaden in de Vanden Tymplestraat achter het fornuis staat. Géén speelgoedfornuis, neen, de èchte, naast papa, op z’n krukje, met z’n eigen pannetje, want Lucas kan het zèlf.

Zo ging het ook met pizza’s bakken: zelf beleggen dat was het allerleukste, een eigen, kleine pizza. Op z’n verhoogde stoel genoot hij van de ‘volwassen’ aandacht en er ècht bij mogen horen.

Wat later wou hij méér: mee praten, mee spelen,…. Puur genot was het om toch nog eens het “Mama Mia”-spel te mogen meespelen vlak voor het slapen gaan. Wanneer het dan toch écht tijd was om de trappen op te klauteren, kregen we met veel bravoure nog een afscheidskus. Die kus was niet zelden ridderlijk en stoer, wat prachtig was gezien de verfijnde, roze prinsessenjurk waarin hij vaak ronddwarrelde.

De keer dat we samen aan zee waren, ontpopte Lucas zich tot stadsgids: hij zou de weg naar de go-cars wel tonen, “daar, op het plein”.
De energie en goesting spatte ervan af, wat jullie verhuis naar een groter huis, met een “speel-tuin” tot evidente keuze maakte (al mis ik, tussen ons gezegd en gezwegen, de leuke interactie met de buurvrouwen ook). Het nieuwe huis was ondanks Lucas’ gezondheid een groot succes. Mijn eerste herinnering bij het binnenkomen is twee afwezige kinderen: de tuin was hun plek. De trampoline werd geen minuut gespaard zodra hij er stond. Het prachtige beeld van Lucas en Ruth die in de avondzon beurtelings kirrend op en neer springen, beiden met prinsessenkleed aan… ik kan het niet vergeten.

Meer recent, mooie herinneringen zijn er van Lucas, reeds in behandeling, de haartjes en de tonnen energie weg, maar met de immer grote interesse in de mensen om hem heen. Met mijn grotere zwangere buik van Emma zat ik in jullie zetel. Hij kroop erbij met een stethoscoop en kwam me professioneel onderzoeken, aangevuld met wetenschappelijk, geneeskundig advies. Zo had hij het in het ziekenhuis zelf geleerd. Daar mocht je vanop aan, bij “dokter Lucas” was je geheid in goede handen.

Het wensfeest en onze dag in Planckendael waren de kers op de bitterzoete taart. Ik ben blij dat ik de sprankel in zijn ogen die dagen nog heb mogen zien. Dat ook Emma Lucas heeft mogen kennen. Dat ik met Lucas nog kort heb kunnen spreken nadien. Dat ik nog even mee heb mogen ‘vasthouden’ vlak voor hij zou gaan. Ik ben zo intens gelukkig dat ik jullie zoon heb mogen kennen.

Dankbare groet,
Geertrui

Al maanden vraagt Ruth meer dan regelmatig wanneer ze “de toren van mama’s werk mag beklimmen, zoals Lucas”. Want 7 maand geleden, beklommen we met Lucas de bibliotheektoren, en dat heeft ze natuurlijk onthouden. Je kan het hier nog eens nalezen.
Vandaag was het eindelijk zover. Ondanks alle aprilse grillen, konden we even genieten van een mooie opklaring, dus dat zat al goed. Springend van enthousiasme bestormde Ruth de trappen, ze had duidelijk geen nood aan de rustpauzes op de tussenverdiepingen; we konden niet snel genoeg boven zijn. Eindelijk helemaal boven werd ze voldoende rustig om naar de deskundige uitleg van Luc te luisteren.

Toen  “Teleromeo” van K3 op de beiaard werd gespeeld, danste Ruth op en neer van opwinding. Ze had dan ook weinig aansporing nodig om samen met Luc twee keer op de beiaard te spelen, helemaal Lucas achterna:

Natuurlijk kreeg ook Ruth een echt “Torendiploma”. Ze herkende onmiddellijk Lucas’ letters als Luc zijn naam invulde.
Het diploma hangt intussen broederlijk te pronken naast Lucas’ exemplaar.

We sloten deze prachtige avond af door belletjes te blazen vanop de toren, recht de hemel in, een eerbetoon aan Lucas.

Elise, onze muziektherapeute aan huis, deelt met ons deze herinnering:

Lucas,
Ik leerde jou kennen via Inge, de muziektherapeute van het UZ. Eigenlijk moet ik vaststellen dat ik je nooit ‘gezond’ gekend heb…
Ik had het voorrecht je muziektherapie aan huis te mogen aanbieden. Hoewel ik al meerdere heel bijzondere kinderen met kanker had begeleid aan huis, was jij toch een éxtra ‘speciaaltje’… Eerst en vooral, bij mijn eerste bezoek bij jullie thuis, kreeg ik de hele inleiding in: ‘het leven van Lucas met kanker’! Van Chemo Kasper tot je pleisters en andere medische accessoires: volgens mij heb je menig anderen veel wijzer gemaakt met je deskundige uitleg!
Dat je muzikaal was, dat was duidelijk: de energie spatte ervan af!

Je kon tientallen keren hetzelfde liedje (vanop het keyboard) kiezen en er toch telkens jouw andere invulling aan geven – de ene keer zong je mee, de andere keer speelde je luchtgitaar, nog een andere keer speelde je het liedje mee op het keyboard: je inspiratie was onuitputtelijk!
Je had het grote talent om binnen die zotte ideeën toch heel goed in contact te staan met je omgeving – dat maakt ook dat zoveel mensen hier zo’n fijne herinneringen kunnen opschrijven en dat je zoveel mensen hebt geraakt in je veel te korte leven. Op dagen dat je het wat moeilijker had of minder goed gehumeurd was, wist ik dat we wat meer muzikale spelletjes moesten doen om je aandacht erbij te houden, maar op een of andere bijna onbegrijpelijke manier deed dat geen afbreuk aan het feit dat je steeds in contact bleef.
Op een bepaald moment had je het een beetje gehad, miste je de fut of kwam ik misschien meermaals op het verkeerde moment langs: in elk geval, er werd beslist om de muziektherapie (aan huis) te beëindigen. Met heel veel respect voor jou en je hele gezin, en met veel mooie herinneringen.
Ik ben je ‘weg’ via de blog altijd blijven volgen, met alle ups en downs. Ik had je zo graag toch nog eens ‘gezond’ gezien, Lucas…
Telkens als iemand het demoliedje van het keyboard kiest, met de grote gele knop, passeer je even in mijn gedachten.
Stel het goed, vaarwel!
Lieve groeten,
Elise