Er gaat geen dag voorbij, zonder dat mensen vragen hoe het gaat: met Lucas, met ons, met de andere kinderen. Dat blijft een moeilijke vraag, die niet met een simpel ‘goed’ of ‘slecht’ te beantwoorden is.
Op Facebook las ik vandaag een tekstje dat de complexiteit van ons gevoelsleven momenteel wel vrij goed weergeeft:
“I am bent, but not broken. I am scarred, but not disfigured. I am sad, but not hopeless. I am tired, but not lifeless. I am afraid, but not powerless. I am angry, but not bitter. I am depressed, but not giving up.”
Dat is het wel zo’n beetje, de ene dag al wat meer overhellend naar één kant dan de andere.
En toch lukt het ook nog steeds om te lachen, te genieten, bezig te zijn met vanalles dat er voor de rest misschien weinig toe doet.
Gelukkig maar. Anders zou de balans snel doorslaan naar de slechte kant en niet meer terug in evenwicht komen.
Lucas for Life vzw 
Chapeau dat jullie het evenwicht zo goed blijven vinden – en als je het niet vindt, dan toch chapeau om het altijd opnieuw te blijven zoeken, want dat vraagt ook veel!! Ik blijf aan jullie denken en duimen.
Oh zo herkenbaar!
Mijn advies voor wat het waard is.
Ik probeer zeker naar vrienden toe optimistisch maar eerlijk te blijven, als ze vragen hoe het is.
Ik vind het zeer belangrijk dat ik kan blijven plannen, dat mijn leven een perspectief blijft hebben. Ik besef maar al te goed dat een kind als Lucas perspectief bieden niet voor de hand ligt.
Papa en mama, weet dat wat je nu voor Lucas doet en betekent ook waardevol blijft als Lucas er niet meer zal zijn. Jullie inzet en jullie meeleven is een steun en een voorbeeld voor vele papa’s en mama’s in gelijkaardige situaties.