Het gemis

Lucas ligt nog steeds in isolatie. De koorts komt en gaat, evenals zijn energie. Eten en drinken gaan moeizaam, maar hij blijft het wel proberen. Hij heeft gelukkig geen pijn en is ondanks de verveling meestal vrij vrolijk. Het is ontzettend warm op zijn kamer, maar ook daar heeft hij gelukkig niet zoveel last van. 

Het is nog steeds niet duidelijk wat de koorts nu eigenlijk veroorzaakt. In Lucas’ bloed is niks te vinden. Er wordt antibiotica toegediend, maar die heeft tot nu toe niet veel effect, waardoor we vrezen voor een virale infectie. In dat geval zal Lucas’ lichaam die zelf moeten overwinnen, maar zo zonder witte bloedcellen kan dat wel eens een heel moeilijke en langdurige strijd worden. Het lijkt toch weer een teken te zijn dat zijn lichaam uitgeput is van de zware behandeling.

Het zijn drukke dagen voor ons gezin. We lossen elkaar af bij Lucas, maar proberen ook op het thuisfront zo aanwezig mogelijk te zijn. Maar het is niet evident, zo’n gespleten leven: zit je in het ziekenhuis, dan mis je de gezellige drukte van thuis, ben je thuis, dan vraag je je toch voortdurend af hoe het in het ziekenhuis is. Gelukkig kunnen we rekenen op de grote broers en nog verschillende andere mensen om zich zowel over Lucas als over Ruth te ontfermen.

Lucas en Ruth missen elkaar intussen heel erg. Ruth mag helaas niet op bezoek in het ziekenhuis. Ze loopt wat verloren thuis zonder haar vaste speelkameraad, vraagt regelmatig wanneer hij thuiskomt en mist ook papa of mama wanneer die in het ziekenhuis slapen. Ze is momenteel sowieso heel erg bezig met Lucas’ ziekte. Lucas vraagt minder naar zijn zus, omdat hij weet dat ze toch niet op bezoek mag komen, maar hij geeft wel aan dat lego en playmobil helemaal niet zo leuk zijn zonder haar.

Om toch even iets samen te doen en onze gedachten te verzetten, gingen papa en mama deze namiddag met Ruth een ijsje eten op de Ijsjesboot op de Vaart, terwijl grote broer Seppe bij Lucas was. Ruth genoot met volle teugen van het uitstapje, maar voor ons was het toch maar een overschaduwd uitje, zo zonder Lucas. En ergens, in het donkerste hoekje van je gedachten, rijst toch wel de vraag of dat de toekomst zal zijn: altijd die lege stoel, die open plaats, dat gemis …