Oud pepeke

Het nieuws dat hij niet meer beter wordt, houdt Lucas wel bezig.  “Nu ga ik kanker hebben tot ik een oud pepeke ben” zucht hij tegen papa. “En als ik dan oud ben, ja dan mag de kanker weer sterker worden, want dan ben ik toch al oud en is het niet meer zo erg om dood te gaan” voegt hij er nog aan toe.  Dergelijke uitspraken tonen aan dat een deel van onze boodschap over niet meer beter worden nog niet is doorgedrongen. Tegelijk beseft hij wel dat hij nooit meer behandelingsvrij zal zijn. We laten het voorlopig maar zo. Er is nog tijd genoeg om over doodgaan te spreken.

Ruth heeft een paar lastige dagen achter de rug.  Ze leeft altijd heel intens en is heel gevoelig aan sfeer.  Ongetwijfeld voelt ze de spanning in huis hangen. Het gevolg is een heel kort lontje, veel hangen en huilen, regelmatig de uitspraak “ik vind het niet leuk dat Lucas niet meer beter wordt” en veel knuffels en kusjes bij papa en mama.  Ze mocht vandaag gaan spelen bij haar alter ego Kaat en dat deed wonderen.  Ze was vanavond veel vrolijker.

Gelukkig kunnen ze morgen samen naar school, daar zien ze allebei écht naar uit.  Voor Lucas zal vooral het eten aanpassing vragen.  Van “eten wat je wil wanneer je het wil” naar eten op vaste tijden en volgens het schoolreglement, is een grote stap.  Hij deed vandaag écht zijn best om zijn dieet van brownies en peper- en zoutchips te doorbreken.  Het helpt wel dat er nu ook weer meer is dat hij mag eten: hij verorberde twee perziken en genoot van de garnalen die we samen kochten op de woensdagmarkt.

De terugkeer naar school is voor hem een feest, maar geeft ons toch wel een heel dubbel gevoel. Er komt eerst een gesprekje met Lucas’ klas over het feit dat Lucas wel terug is, maar niet meer beter wordt.  Niet meteen een reden tot feesten … Maar toch stond Lucas erop dat we cakejes zouden bakken, zodat hij met zijn klas kan vieren dat hij terug is.

Eigenlijk symboliseert dat prima in welke situatie we nu staan: enerzijds midden in een lang proces van afscheid en rouw, anderzijds toch nog genietend van elke ogenblik dat ons gegeven is, blij om alles wat we Lucas nog kunnen bieden en nog samen kunnen meemaken.

We willen bij deze nog eens iedereen bedanken voor de massale steun die we de afgelopen dagen mochten ontvangen. Alle telefoontjes, mailtjes, reacties op deze blog, Facebook berichten, sms’n voelden als één grote, groepsknuffel. En ookal kan niemand de situatie veranderen en het verdriet wegnemen, dat zoveel mensen voor ons klaarstaan en ons helpen om dit verdriet te dragen, is enorm waardevol.