Afspraak in Essen

Vandaag was het spannend uitkijken naar een telefoontje uit Duitsland. Deze namiddag belde een zeer vriendelijk dame van het West German Proton Therapy Center Essen: volgende week woensdag mogen we op gesprek om te horen wat ze denken voor ons te kunnen doen. We hebben het geluk dat er in Essen een Vlaamse arts werkzaam is die ons in het Nederlands kan verder helpen. De dag erna staan er reeds onderzoeken (MRI) te gebeuren om zo snel mogelijk de proton-therapie te kunnen inplannen.

Het lijkt op het eerste zicht heel ver om naar Duitsland te rijden, maar Essen ligt maar op 2 u 10 min. van Leuven. Voor een vakantiebezoekje aan zee bij Bobonne zijn we bijna even lang onderweg. We hebben onszelf altijd gelukkig geprezen dat we zo dicht bij Gasthuisberg wonen, vooral als we op de afdeling kinderoncologie gezinnen uit Limburg of nog verder leerden kennen die soms elke dag uren onderweg waren. Het mogelijke avontuur in Essen zal dus op de eerste plaats betekenen dat we heel veel onderweg zullen zijn.

Het is weer eventjes vol spanning afwachten. Het geeft hoop dat ze in Essen nog behandelingsmogelijkheden zien, maar uit onze ervaring met Parijs weten we dat er geen wonderoplossingen bestaan.

Midden in die overpeinzingen, tref ik op school een heel teruggetrokken en verdrietige zoon aan. Na wat trekken en sleuren blijkt dat hij verdriet heeft omdat hij niet meer beter kan worden. We fietsen naar huis, mama inwendig vloekend dat papa juist nu klassenraden heeft en pas laat thuis zal zijn. Thuisgekomen stort Ruth zich gelukkig meteen op een knutselproject en die geweldige papa van ons heeft overdag al het eten gemaakt, zodat mama tijd kan maken om uitgebreid met Lucas te knuffelen in de zetel. Daarna voelt hij zich beter, maakt vlot zijn huiswerk, eet met smaak en kijkt gibberend met Ruth naar een natuurdocumentaire.

Verdrietig om zijn verdriet, opgelucht dat hij het kan uiten, dankbaar dat er gelegenheid was om het op te vangen, voorzichtig hopend dat Essen écht iets voor Lucas kan doen …