Zo hoopvol als het er gisteren uitzag, zo ellendig begon de dag vandaag. Lucas werd misselijk wakker en begon al snel weer te braken. Wat we hem ook gaven aan medicatie, het kwam er allemaal weer uit. Een kort telefoontje met de arts in het UZ en we mochten ogenblikkelijk binnen komen.
Het oppervlakkige onderzoek bij aankomst op de afdeling leverde weer niet veel op: zijn buik is helemaal ontspannen, dus daar lijkt het probleem zich niet te situeren. Hij heeft nog steeds hoofd- en nekpijn, is verder afgevallen naar 22kg en voelt zich heel slap. Hij heeft nog steeds geen koorts. Wat wel nieuw is, is dat hij zijn mond langs de linkerkant niet goed kan openen. Gisteren hadden we al gemerkt dat hij “scheef” lachte en praatte, maar daar hadden we niet meteen iets achter gezocht, omdat het niet extreem was.
Voorlopig hangt Lucas gewoon aan een infuus met vocht en medicatie tegen de misselijkheid en de pijn. Zijn arts is nu een kleine oorlog aan het voeren (en dat op Wapenstilstand!) om hem morgen in de MR scanner krijgen. Hopelijk lukt dat, want het ziet er meer en meer naar uit dat het antwoord in zijn hoofd gezocht en gevonden zal moeten worden, wat wel een beangstigende gedachte is.
Ondanks de drukte op de afdeling hebben ze toch een mooie ruime kamer voor ons gevonden. Lucas slaapt intussen de slaap der onschuldigen en wij kunnen ons rustig organiseren om de komende dagen zoveel mogelijk bij hem te blijven.
Lucas for Life vzw 
Hopelijk komt er snel duidelijkheid. Veel moed en aanmoedigingsknuffels van ons allemaal. Familie Carlens.
Ah, ik frustreer me te pletter als dan blijkt dat het zo moeilijk is om de scan te laten nemen! Ik hoop dat morgen wat verheldering kan brengen. Akke vraagt hier ook regelmatig hoe het met Lucas gaat en dan bekijken we de laatste foto’s en berichten. Hopelijk komen er snel weer foto’s met een breed-lachende-dracula-Lucas! We duimen voor morgen!
Ik ken jullie niet, enkel virtueel. Ik volg met spanning, en hoop dat de piste waarvoor gevreesd wordt, toch niet waar is…
Mijn woorden gaan vermoedelijk niets helpen maar ik wil ze toch uitspreken: heel veel moed, sterkte en doorzettingsvermogen tegen die rot ziekte en ik duim dat ze snel hulp kunnen bieden en Lucas zich weer beter mag voelen. Ik wil ook graag helpen als ik kan? Ondertussen heb ik hier alvast een dikke kaars aangestoken en hoop ik dat de warmte van het vlammetje tot bij jullie te voelen is.
Vol ongeloof, verbijstering en met grote bewondering voor jullie gezin volg ik jullie verhaal nog steeds…
Vind het verschrikkelijk dat jullie op zo’n helse rit zitten 😦
We blijven duimen!!
Hopelijk kunnen ze hem snel voldoende comfort geven xxx