Het gaat achteruit, onmiskenbaar. De morfine is opgedreven, de medicatie tegen de misselijkheid wordt nu structureel gegeven. De rolstoel wordt amper nog aangeraakt. Een paar slokjes water per dag en een enkel hapje, die er onherroepelijk weer uitkomen.
We willen hem knuffelen, aaien, naast hem zitten, maar worden geweerd. Hij heeft te veel pijn en laat niemand toe in zijn cocon. Alleen de reuzegrote Olafballon die juf Hilde en juf Veronique meebrengen, toveren nog een lachje op zijn gezicht, evenals het Olaf dekbedovertrek van buurvrouw Liza.
De opgedreven medicatie zullen pijn en misselijkheid hopelijk beter onder controle kunnen houden. Dat Lucas daardoor nog minder heldere momenten zal hebben, is een offer dat we met pijn in het hart brengen.
Het zou zo niet mogen zijn, dit zou geen enkel kind moeten doorstaan …
Lucas for Life vzw 
Wat gaat het plots snel!
Hoop met jullie mee dat de pijn en de misselijkheid met het opdrijven van de medicatie beteren mag…
Het moet ook voor jullie slopend zijn en ook voor de andere kids om hem zo te zien afzien, te zien uitdoven…
Blij voor jullie allemaal dat af en toe nog een sprankeltje van een glimlach komt bij het zien van de grappige Olaf…
Dit zou inderdaad geen enkel kind, geen enkel gezin moeten doorstaan…
Warme knuffels
Kirsten en co
Zo snel, zo heftig, zo oneerlijk….
Hopelijk vinden jullie tijd en moed om samen nog te genieten en nog mooie herinneringen bij te maken…
Ik denk aan jullie…
Moedige ouders. We kennen elkaar een beetje van onze tijd in Gasthuisberg, ik ben de mama van Theo. Theo -toen 4- had een lymfoom dat de nieren bijna had stilgelegd. We hebben 9 maanden bijna voltijds in het ziekenhuis gezeten,en ik herinner me dat ik in die tijd bereid was om het leven te nemen zoals het kwam, wat er ook gebeurde. De behandeling was zwaar, maar ze heeft aangeslagen, en nu zijn we al 2,5 jaar verder. We were the lucky ones.
Ik ween vaak als ik jullie blog lees, en voel me nederig als ik lees hoe jullie hiermee omgaan. Ik kan me voorstellen hoe hard het moet zijn, en hoe het moet voelen als je de hoop moet opgeven. Verschrikkelijk. Dit is zo onzinnig.
En toch. Jullie zijn volgens mij fantastische ouders. Ik denk dat Lucas dankzij jullie veel plezier heeft gehad, veel heeft beleefd, en ook echte liefde heeft gevoeld. Dat is niet iedereen gegeven. Ik denk ook dat jullie een hechte gemeenschap hebben opgebouwd, en dat jullie verhaal erg veel mensen raakt en dichter bij elkaar brengt. Misschien is dat ‘het zinnige’ ervan. De verbondenheid, de steun, het medeleven dat jullie geven en krijgen.
Lucas speelt een bijzondere rol in deze wereld. Jullie ook.
En nu ben ik weer aan het bleiten se…
Ik wens jullie zoveel steun en moed dat jullie er propvol van zitten. Ik denk aan jullie en aan Lucas. Hou moed, blijf sterk.
…en geen enkele ouder en kleine zus …
zoveel onmacht in zoveel liefde … hoe diep moeten Lucas en jullie gaan…;daar zijn geen woorden voor
Dat is de vraag die ik van kinderen krijg. 7 en 10 jaar oud…
Wie is God dan en waarom? Sterkte.
Geen woorden … 😦
Hoe verschrikkelijk onrechtvaardig dat zo een klein bazeke dit moet meemaken… En hoe vreselijk voor jullie om dit machteloos te moeten ondergaan. Hopelijk vinden jullie een beetje troost bij elkaar. Veel sterkte!!!
Veel dikke warme knuffels.
Geen enkel kind, maar ook geen enkele ouder zou dit moeten meemaken. Als Lucasje het niet meer kan aannemen, knuffel en koester dan de anderen rondom jullie. Jullie hebben er allemaal nood aan. Mijn hart breekt, zo’n onmacht, iedereen wil iets doen, helpen, maar niemand kan echt iets doen. We denken aan jullie.
Dit is inderdaad niet eerlijk, dit verdient niemand. Nog veel moed en kracht. Wij voelen met jullie mee.
Om heel stil te worden…. We wensen jullie heel veel moed en sterkte, jullie zijn veel in onze gedachten…
On-menselijk is dit… Veel moed, er wordt hier ook heel heel erg veel aan jullie gedacht. Heel mijn familie leeft ook mee, ook al hebben ze Lucas / jullie nog nooit gezien.
Geen woorden… Het gaat opeens zo snel 😞! We wensen jullie veel liefde, sterkte en kracht 🍀🍀🍀
Niemand verdient zo iets. Ik wens jullie heel erg veel moed en sterkte toe. Vooral het wachten op een onvermijdelijk einde lijkt me vreselijk. Hoe hou je dat vol?
Niemand kan dit voor jullie verzachten… niemand hoort zoiets te moeten doorstaan. Ik leef heel erg met jullie mee!
Ik laat hier een klein lichtje branden…voor Lucas en voor jullie… x
Ik weet echt niet meer wat zeggen… tranen hier…
Ik wil jullie alleen een dikke knuffel geven, jullie allemaal… In de hoop dat jullie een beetje deugd kan doen in deze wel héél moeilijke tijden :’-(
Veel sterkte wens ik jullie. Ik deel graag dit lied (Moving trough live as prey – Zita Swoon) met jullie. Voor mij was het een bron van troost en heling in de periode voor en na het overlijden van m’n nichtje Harte nu bijna 3 jaar geleden. https://www.youtube.com/watch?v=gZ_rw-7uy2s
alweer geen woorden, die helpen niet echt, maar ‘k hoop dat de warmte en steun die van deze boodschappen uitgaan jullie ganse gezin bereiken en een plaatsje vinden…vind steun bij mekaar, wees een beetje ‘egoistisch’ en beleef deze dagen zoals jullie ze als gezin willen herinneren, met mekaar, zoveel mogelijk met Lucas en wij blijven wel ergens in de buurt voor de tijd die nog komt daarna… heel veel sterkte, elke
Heel veel sterkte. Ik bid voor jullie.
Hans
Niemand zou dit mogen meemaken! Ook hier brandt een kaarsje voor jullie!
Ik bid. Voor jullie, heel veel sterkte