We hebben lang getwijfeld hoe we deze paasdag – Lucas’ eerste verjaardag na zijn overlijden – wilden invullen. Het sprak voor zich op welke manier niet: niet opgesloten met de rolluiken neer, vol van zelfmedelijden en verdriet, niet ergens ver weg, op de vlucht voor elke mogelijk confrontatie met een pijnlijke herinnering.
En zoals meestal, kwamen we dankzij Ruth op het spoor van het delicate evenwicht tussen het koesteren van de intimiteit van het eigen gezin èn het steunen op de dragende mensen rondom ons.
Met pasen doen we elk jaar een paasontbijt, dat begint met dolenthousiaste kinderen die zoeken naar paaseieren èn dat naadloos overgaat in het samen gezellig overconsumeren van deze eieren. Dus vielen we terug op deze vertrouwde formule, èn breidden we het bezoek uit met enkele mensen die tot op het einde veel betekend hebben voor Lucas, en dus ook voor ons.
De afgelopen dagen werden we bovendien opnieuw overspoeld door vele lieve kaartjes, magistrale kindertekeningen, paasbloemen en speciaal aan huis geleverde bloemstukken, allemaal voor deze speciale dag. Ze fleuren ons huis helemaal op en schiepen deze ochtend mee het feestelijke herdenkings-kader.
En toen we deze namiddag Lucas’ graf bezochten, vonden we daar ook een overvloed aan bloemen en attenties van de afgelopen dagen. Niet alleen in woorden, maar ook in daden wordt Lucas niet vergeten. Hij blijft bij ons, 7 voor altijd, nu wel +1.
Lucas for Life vzw 
Ik denk aan jullie, liefs, Mariëtte