Lucasforlife#13

Geertrui deelde met ons, 2 dagen na Lucas’ overlijden, volgende herinneringen. Deze deden zoveel deugd dat hieruit het idee ontstond zoveel mogelijk herinneringen van Lucas te verzamelen.

Mijn “oudste” herinnering aan Lucas is zonder twijfel die waar hij vol trots en vastberaden in de Vanden Tymplestraat achter het fornuis staat. Géén speelgoedfornuis, neen, de èchte, naast papa, op z’n krukje, met z’n eigen pannetje, want Lucas kan het zèlf.

Zo ging het ook met pizza’s bakken: zelf beleggen dat was het allerleukste, een eigen, kleine pizza. Op z’n verhoogde stoel genoot hij van de ‘volwassen’ aandacht en er ècht bij mogen horen.

Wat later wou hij méér: mee praten, mee spelen,…. Puur genot was het om toch nog eens het “Mama Mia”-spel te mogen meespelen vlak voor het slapen gaan. Wanneer het dan toch écht tijd was om de trappen op te klauteren, kregen we met veel bravoure nog een afscheidskus. Die kus was niet zelden ridderlijk en stoer, wat prachtig was gezien de verfijnde, roze prinsessenjurk waarin hij vaak ronddwarrelde.

De keer dat we samen aan zee waren, ontpopte Lucas zich tot stadsgids: hij zou de weg naar de go-cars wel tonen, “daar, op het plein”.
De energie en goesting spatte ervan af, wat jullie verhuis naar een groter huis, met een “speel-tuin” tot evidente keuze maakte (al mis ik, tussen ons gezegd en gezwegen, de leuke interactie met de buurvrouwen ook). Het nieuwe huis was ondanks Lucas’ gezondheid een groot succes. Mijn eerste herinnering bij het binnenkomen is twee afwezige kinderen: de tuin was hun plek. De trampoline werd geen minuut gespaard zodra hij er stond. Het prachtige beeld van Lucas en Ruth die in de avondzon beurtelings kirrend op en neer springen, beiden met prinsessenkleed aan… ik kan het niet vergeten.

Meer recent, mooie herinneringen zijn er van Lucas, reeds in behandeling, de haartjes en de tonnen energie weg, maar met de immer grote interesse in de mensen om hem heen. Met mijn grotere zwangere buik van Emma zat ik in jullie zetel. Hij kroop erbij met een stethoscoop en kwam me professioneel onderzoeken, aangevuld met wetenschappelijk, geneeskundig advies. Zo had hij het in het ziekenhuis zelf geleerd. Daar mocht je vanop aan, bij “dokter Lucas” was je geheid in goede handen.

Het wensfeest en onze dag in Planckendael waren de kers op de bitterzoete taart. Ik ben blij dat ik de sprankel in zijn ogen die dagen nog heb mogen zien. Dat ook Emma Lucas heeft mogen kennen. Dat ik met Lucas nog kort heb kunnen spreken nadien. Dat ik nog even mee heb mogen ‘vasthouden’ vlak voor hij zou gaan. Ik ben zo intens gelukkig dat ik jullie zoon heb mogen kennen.

Dankbare groet,
Geertrui