Te groot voor woorden

Meer dan vier maanden is het intussen al geleden dat we afscheid namen van Lucas. Zo geschreven en gelezen lijkt het een eeuwigheid, maar in werkelijkheid vlogen de weken en maanden voorbij, overladen vol met emoties, gezin, huis, werk en een eindeloze reeks “eerste keren”. Ons leven en onze gedachten van alledag staan nog steeds heel erg in het teken van de herinnering aan Lucas, er steeds over wakend dat we de tijd niet bevriezen – hoe graag we dat soms ook zouden willen – en verder gaan.

Afgelopen weekend trokken we enkele dagen met ons drietjes naar Zeeland, maar niet zonder eerst even langs het kerkhof te rijden, om op de een of andere manier Lucas toch ook een beetje mee te nemen. Het was een bijzonder confronterende ervaring. Waar we thuis Lucas in alles om ons heen terugvinden, kwamen we nu voor het eerst écht in een Lucasloze omgeving, waar zelfs zijn foto en het kaarsje in onze blokhut weinig konden aan verhelpen. Ook voor Ruth, die thuis en op school haar zorgeloze leventje verderzet, weliswaar steeds met Lucas heel dicht in haar herinnering, was het gemis zo tastbaar dat het pijn deed. Meermaals zei ze “ik wou dat Lucas ons kabouterhuisje (de blokhut) ook kon zien. Ik wou dat ik hier met hem kon spelen en zwemmen.” Het is een pijnlijke realiteit: ons leven gaat verder en we maken herinneringen aan waar Lucas geen deel meer aan heeft, of we dat nu willen of niet.

Vier maanden … En nog steeds zijn er ’s morgens die twee zalige seconden na het ontwaken waarin we de Lucasloze realiteit even vergeten zijn. Nog steeds lijkt het alsof op elk moment de deur van de kamer open zal vliegen, waarna een kaal, pezig jongetje in een blauwe badjas de kamer binnen stormt en zijn favoriete hoekje van de zetel in duikt, op de voet gevolgd door een tornado van roze pyjama en lange blonde haren, waarna het gekibbel of het gegibber kan beginnen.

Het zal niet gebeuren. Nooit meer. En dat is nog steeds – of eerder steeds meer – te groot voor woorden.