Solidair kaal – part III

“Gisteren avond lag ik in bed te denken…” begon Pelle gisteren aan de ontbijttafel. Op dat moment besef je niet alleen “Hij wordt ècht groot”, je weet ook dat er iets ernstig volgt.
Spontaan komt dan de dwaze opmerking “En deed het pijn?” bovenborrelen, als een soort laatste stuiptrekking van een tijdperk dat definitief afgesloten wordt.
“Ik wil mijn haar af.” zegt hij droog.
We wonen nu recht tegenover een kapperssalon, dus dat kan niet zo moeilijk zijn.
Maar dan volgt het: “Alles er af!”
Kaal dus…
Er volgt enige consternatie aan tafel. Zelfs Seppe, de ‘founding father’ van zijn generatie wat betreft kaal zijn uit solidariteit, kan niet nalaten een verbaasd “waarom?” op te werpen. Waarna hij onmiddellijk de inconsequentie van zijn eigen vraag beseft. De verbazing is niet zonder reden want na jaren “sparen” voor lang haar, en verschillende kritische uitlatingen over zijn net geknipt haar dat altijd te kort bleek, is deze ommezwaai bijna copernicaans.
“Denk er maar goed over na” proberen we nog op te werpen. “Er zullen ook negatieve reacties zijn”.
Maar we beseffen tegelijk dat elke tegenwerping zinloos is.
Alleen Lucas reageert ’s avonds heel droog: “OK, maar vanavond heb ik geen zin meer. Morgen afscheren!”