“Vandaag ga ik flinker zijn hoor met de straaltjes.” zei Lucas deze ochtend. Het goede voornemen als begin van de dag. En inderdaad, de tafel bij het bestralingstoestel werd vlot beklommen, met de nodige grapjes en gekke bekken legde Lucas zijn hoofd juist en het masker werd zonder gemor vastgeklonken.
Toen sloeg Murphy toe. De machine was nog maar net begonnen en ze blokkeerde. Dat betekent heropstarten, even het masker losmaken en verder grappen en grollen. Alles nog vlot maar toen het masker voor de tweede keer over zijn gezicht werd gelegd, knelde het pijnlijk op zijn hoofd. Lucas blokkeerde helemaal. Masker af, kalmeren en troosten, weer overtuigen en dan derde poging. Toen knelde het pijnlijk aan zijn neus. Masker af, (nog meer) kalmeren en troosten, (met zeer veel moeite) overtuigen en de vierde poging was gelukkig de goede.
Hèt ultieme overtuigingsargument bleek, net zoals gisteren: ‘We doen nu de andere mensen nog langer wachten. En lang moeten wachten vind jij ook niet leuk…’ Het comfort van anderen boven het eigen comfort. De gemiddelde (volwassen) autobestuurder of opstappende (bejaarde) busreiziger kan hier nog een puntje aan zuigen…
Bestraling 2 en de ethische argumentatie
Lucas for Life vzw 
Wat hebben opstappende bejaarde busreizigers jullie misdaan? Mijn moeder is enkele weken geleden gevallen op de bus… Ik vond niet dat zij meer geduld had moeten hebben…
Dag zuster,
Het spijt mij echt voor je moeder. Niemand hoort te vallen op de bus.
En natuurlijk maakten we een karikatuur, een literaire overdrijving. Niet alle bejaarde treinreizigers zijn ongeduldig en gedragen zich egoïstisch, en ook niet alle bestuurders op de baan.
Maar àls wij op de bus, en vooral kusttram komen, en we worden voorbijgestoken/omvergelopen met één of twee kinderen op onze arm, dan is het altijd door bejaarde medemensen. Dit gebeurt bijna elke keer dat het heel druk is.