De sedatie werkte nog lang na en Lucas deed een stevige middagdut waaruit hij nogal knorrig wakker werd. Maar ja, hoe zou je zelf zijn.
Na vier uur werd de sondevoeding opgestart, heel lichtjes en voorzichtjes, om zijn maag ook weer de kans te geven zich aan te passen aan eten.
Na de eerste 100 ml koppelde ik de sonde af. “Mama, ik wil nog een beetje sondevoeding. Ik heb zo’n honger” weerklonk er schor en fluisterend vanuit bed – het gebrul en geschreeuw van de afgelopen dagen hebben hun sporen nagelaten. “Ok jongen, wat wil je: aardbeiensmaak of chocoladesmaak of tomatensoep met balletjes? Of zwanworstjessmaak? Maar dan ga ik wel hard moeten duwen he door je sonde, om die worstjes en die balletjes erdoor te krijgen.” Lucas keek me aan met z’n typische ondeugende Lucaslachje en zei: “Dat is maar een grapje he mama, dat zou toch niet gaan he, worstjes door de sonde.”
Ookal wil hij het nog niet toegeven, hij heeft ze best wel al aanvaard, zijn sonde en weet ook nog heel goed hoe het allemaal werkt. “Nu moet je spoelen he mama, anders gaat de sonde verstoppen he.”
De sonde is er eigenlijk net op tijd gekomen: vanaf volgende week mogen we weer een opstoot van aften op het verhemelte en in de keel verwachten door de bestraling. En donderdag start de laatste chemo met vermoedelijk ook weer heel sterke neveneffecten door de combinatie met de bestraling. Dat zal het eten quasi onmogelijk maken.
Morgen worden het materiaal voor de sonde en de voedingen thuis geleverd. Na de bestraling en de bloedtesten kunnen we beginnen inpakken en tegen de middag zijn we wellicht thuis. Weer een belangrijke horde genomen!
Lucas for Life vzw 