We hadden gehoopt vandaag naar huis te kunnen, maar helaas … Vannacht om 3u werd Lucas helemaal overstuur wakker met de sonde uit zijn neus. De plakkers waren losgekomen.
Deze ochtend begonnen we blijgemutst aan de dag en alles liep vlot tot na de bestraling.
Tot vijf keer toe werd de sonde gestoken, met vier artsen, een verpleegster en papa en mama en een heleboel dormicum en lachgas, maar het mocht niet baten. Twee keer kon men niet met zekerheid zeggen of ze wel goed zat en de drie overige keren trok Lucas ze er zelf weer uit.
En hier zitten we dus, vastgeklonken aan het ziekenhuis, want het enige alternatief is nu nog intraveneuze voeding en dat kan alleen hier in het ziekenhuis.
Zowel Lucas als wij hebben weer even de grenzen van onze draagkracht verkend. Zo’n gevechten, zelfs al is het uit medische noodzaak, het went nooit. Lucas ligt nu te bekomen op bed en wij verbijten onze teleurstelling dat we hem niet mee naar huis kunnen nemen. En kunnen beginnen piekeren hoe we dit in ’s hemelsnaam georganiseerd gaan krijgen: 24h iemand bij Lucas en verder nog een huishouden en een gezin met 4 kinderen draaiende houden. Maar zovelen voor ons hebben het ook gedaan, dus ook dit zal wel weer lukken.
Lucas for Life vzw 
Jullie krijgen het echt zo onmenselijk hard te verduren… Heel veel sterkte en doorzettingsvermogen verder. We leven met jullie mee.
Het lukt, hoe dan ook, als jullie het niet kunnen kan niemand het! x