We zijn thuis, we hebben allemaal thuis geslapen en zaten allemaal samen aan de ontbijttafel. Wij ervaren het als een ongekende luxe, een nieuw begin na vele maanden onzekerheid.
Maar gemakkelijk is het niet en dat zal het voorlopig ook nog even niet worden. Nu er geen intraveneuze voeding meer wordt toegediend, moeten we weer zelf in de gaten houden dat er voldoende calorieën en vocht in dat mondje gaan en dat is nog steeds niet vanzelfsprekend. We proberen ons ‘gewone’ opvoedingsproject weer op de rails te krijgen en de aandacht weer wat evenrediger te verdelen.
Voor Lucas is deze hele periode erg verwarrend. Beter zijn betekent dat een heleboel weer mag: mayonaise eten, water van de kraan drinken, op de bus zitten. We hebben het vandaag allemaal al gedaan en het geeft een onbeschrijflijk gevoel. Maar weer beter zijn betekent ook de inperking van een aantal door ziekte verworven rechten en vrijheden: minder spelletjes spelen op de iPad, niet meer alles mogen eten en drinken waar en wanneer hij het maar wil, niet meer voortdurend gedragen en gediend worden. Het zorgt af en toe wel voor een serieuze kortsluiting in Lucas’ hoofd met heftige scènes tot gevolg.
Maar het optimisme overheerst, zowel bij hem als bij ons. Nog even en we hebben ons leven terug. Nog even en alles wordt weer iets gemakkelijker. Nog even …
Lucas for Life vzw 