De tweede scan

Gisteren was de tweede opvolgscan om te controleren of er niets van de kanker is teruggekomen (of op microscopisch niveau: niet helemaal weg en door te groeien nu pas zichtbaar).
Met enige zenuwachtigheid èn een nuchtere/hongerige Lucas naar het ziekenhuis, het was wel even geleden. Maar alles verliep vlotter dan ooit: scan kon een uur eerder beginnen en was vrij snel gedaan. En nog voor Lucas helemaal wakker was, mochten we al terug naar de dagzaal om te eten. De enige nawerking van de narcose was een ‘ochtendhumeur’ om u tegen te zeggen. Maar geen traantjes, geen duizeligheid en vooral geen eindeloos wachten.
Tegen de middag was er nog een thorax-foto, een laatste gesprekje met een dokter we konden al naar huis. Lucas voelde zich ’s avonds al zo goed dat hij op eigen verzoek naar de koorrepetitie kon gaan. Het vooruitzicht van frietjes als feest-avondeten kon er ook iets mee te maken hebben gehad.
En vandaag dan het bevrijdende telefoontje: scans ok, er is niets te zien. We kunnen weer enkele maanden rustig ademhalen. De vele brandende kaarsjes en lieve steunbetuigingen hebben weer hun dienst bewezen. Bedankt iedereen!