We zijn weer thuis. Het ergste is weer achter de rug. Dat hopen we toch. Ondanks de euforie is er toch ook wel verdriet. Deze ontsteking is nu wel onder controle, maar de strijd is nog niet gestreden.
Op de laatste scan zagen de artsen dat alle weefsels en structuren die bestraald zijn en nu zo zwaar geïnfecteerd zijn, ook wel heel zwaar beschadigd zijn door de bestraling.
Deze zware ontsteking is de eerste, maar wellicht niet de laatste. De pijn van de afgelopen dagen zal ook niet de laatste zijn.
En dat is een zware dobber. Vorig jaar voerden we strijd op leven en dood en was het motto “als hij het maar overleeft”. Nu willen we meer voor Lucas, niet alleen overleven, maar vooral ook leven, groeien, genieten, … En ookal koesteren we alle mooie momenten en proberen we alles uit het leven te halen wat erin zit, soms overweegt het verdriet om wat we onderweg zijn kwijt geraakt: Lucas’ zorgeloze kindertijd, ons onbekommerd gezinsgeluk, de gezondheid die we zo vanzelfsprekend vonden …
Lucas for Life vzw 
Ik vind het zo ontzettend jammer dit te lezen. Een kind dat met pijn moet leren leven dat snijdt door je ziel. Natuurlijk wil je voor je kind het beste. Maar Lucas is een levenslustig kind en dat is zijn en jullie geluk. Ondanks alles wens ik jullie een zorgeloze vakantie toe.