Naaldbiopsie

Gisteren was het dan zover, de dag van de biopsie.  Lucas en papa vertrokken iets voor zeven uur nuchter naar het ziekenhuis.  Lucas was heel erg zenuwachtig, maar tegelijk ook heel vrolijk en dat zou hij het grootste deel van de dag ook blijven.

We wisten reeds van de avond voordien dat de procedure pas ingepland stond tussen 14u en 15u in de namiddag en bereidden ons dus voor op lang wachten, veel gezeur, gehang en verveling.  Maar niets was minder waar, eenmaal aangekomen en geïnstalleerd op de kamer op de afdeling kinderoncologie, was Lucas helemaal in zijn sas.  Hij stormde op zijn pantoffels door de gang, ging een praatje maken met iedereen die hij daar nog kende en verdween toen al gauw in de speelzaal.

Wij wachtten het grootste deel van de tijd op de kamer en mama viel zelfs als een blok in slaap in het ziekenhuisbed dat daar zo stond te lonken.  Tja, de spanning heeft al voor heel wat (half-)slapeloze nachten gezorgd, en als je dan urenlang in een warme ziekenhuiskamer zit te wachten, komt de klop natuurlijk onverbiddelijk.

Tegen 14u mochten we dan toch naar de CT afdeling en tegen 15u was Lucas onder narcose en kon de ingreep beginnen.  De professor nam voordien nog even de tijd om toe te lichten hoe hij te werk zou gaan. De ingreep, die eigenlijk een soort punctie onder beeldbegeleiding was, verliep naar wens, er konden verschillende weefselstalen worden genomen op verschillende plaatsen in ‘het gezwel’, wat de artsen misschien toch wat meer zekerheid kan bieden bij de diagnose.

Lucas kwam heel slecht uit verdoving, hij schrok letterlijk wakker en was vervolgens helemaal overstuur en in paniek door het infuus in zijn hand.  Dat hadden ze onder narcose nog moeten plaatsen, omdat zijn portacath niet werkte.  Hij sloeg en schopte om zich heen, brulde de CT gang bij elkaar en in al die commotie trok hij zijn infuus los, waardoor er toch behoorlijk wat bloed vloeide.  Dat maakte het er natuurlijk niet beter op.

Eenmaal terug op de kamer, sloeg hij meteen aan het eten en drinken, voornamelijk chips en chocolade – een evenwichtige maaltijd van suikers en vetten dus.  De dokters kwamen nog langs en korte tijd later mocht hij het ziekenhuis verlaten met een stoere witte pleister op zijn wang.

Kort na zijn thuiskomst ging hij samen met Ruth slapen en het bleef meteen stil boven.  Het was duidelijk een uitputtende dag voor iedereen.

Nu rest er ons niks anders dan wachten op de uitslag die we uiterlijk volgende week woensdag zullen krijgen. Maar of ze ons de fel begeerde zekerheid zal bieden, dat is nog maar de vraag …