Ruth beleeft Lucas’ ziekte deze keer heel intens mee. In 2013 was ze pas twee geworden en leefde ze haar eigen vrolijke leventje thuis en in de crèche. Ze had niet echt een idee wat er aan de hand was, al vond ze haar kale broer “heel mooi” en het ziekenhuis geweldig.
Nu is Ruth veel nauwer betrokken. Ze gaat – gelukkig probleemloos – alleen naar school, waar ze heel goed wordt opgevangen door het team, (de gezinnen van) haar klasvriendjes én de klasgenootjes van Lucas. Ze gaat met een brede glimlach spelen én logeren bij familie, buren, vriendjes.
Maar vooral zorgt ze op haar eigen, volledig overtuigde manier, voor haar grote broer die “een stout bolletje in zijn hoofd heeft”. “Papa, mama, jullie moeten naar Lucas gaan, hij is heel misselijk” stormde ze deze morgen onze kamer binnen. En net voor het afscheid op school zei ze met grote ernstige ogen: “goed voor Lucas zorgen he vandaag, want hij is heel ziek en heel misselijk hoor, mama!”
We zijn trots op onze flinke bezorgde meid!
Lucas for Life vzw 
En terecht ook dat jullie trots op haar zijn!
Zo lief, kan me heel goed inbeelden hoe ze het aanbrengt!
Jullie kinderen zijn schatten!
Ja,ze beleven t meer mee als ze ouder worden.. Ik kan geloven dat t ook hartverwarmend moet zijn, hoe ze met Lucas begaan is.. Een echte grote meid!