Na een turbulente avond en nacht, waarin Lucas’ temperatuur slechts met heel veel moeite en veel natte washandjes onder de veertig graden te krijgen is, begint de dag maar slapjes en nog steeds met veel koorts. Mama lost papa af in het ziekenhuis halverwege de voormiddag en we laten Ruthje, met mondmasker, vanuit de verte even wuiven naar Lucas. De korte glimp die ze van elkaar opvangen doet hen toch wel deugd, want ze missen elkaar heel erg.
De voormiddag gaat voorbij met wat tekenen en kleuren, wat Tom & Jerry op TV, een bezoekje van cliniclowns Olaf en Potske en wat lusteloos en slap liggen. De koorts zwalpt tussen de 38,5 en de 39. Lucas probeert wel enkele hapjes van zijn middagmaal te eten, maar houdt het al snel voor bekeken.
In de namiddag komt tante Katrien Lucas gezelschap houden en dat heeft duidelijk een verfrissend effect: Lucas temperatuur daalt en gaat zelfs even onder de 38. Hoera daarvoor!
Tegen vijf uur komt mama terug met een nieuwe kamergenoot: een aircooler, een sterke ventilator die met behulp van water de lucht die hij blaast afkoelt. Daardoor bekom je niet alleen luchtverplaatsing, maar toch ook wat afkoeling, al is het dan minder dan bij een airco. Het toestel wordt meteen uitgetest en goed bevonden.
In de vooravond krijgt Lucas een nieuwe bloedtransfusie, want zijn rode bloedcellen staan opnieuw veel te laag. Zijn temperatuur en bloeddruk worden extra in de gaten gehouden, want van een bloedtransfusie krijg je niet zelden koorts. Het gaat echter wonderwel en Lucas’ temperatuur blijft onder de 39.
We weten nog steeds niet waar de koorts vandaan komt: uit de bloedculturen zijn nog geen virussen of bacteriën gekomen die als boosdoener kunnen worden aangeduid. Er is enkel sprake van een lichte schimmelinfectie in de mond. Hij krijgt momenteel drie verschillende antibiotica en als de koorts morgen nog richting de 40 graden gaat, wordt er wellicht nog een vierde aan toegevoegd. Geen wonder dat hij geen eetlust en lichte diarree heeft!
Maar de temperatuursdalingen van deze namiddag geven hoop. Misschien is er dan toch wat licht aan het einde van de tunnel.
Maar Lucas toch…
Wij duimen hier allemaal hard mee, dat je je snel weer beter voelt!
Vieze beestjes: kccht! Weg!
xxx