Wensfeest

Vandaag reden we naar Oostmalle voor het langverwachte Wensfeest ter gelegenheid van 25 jaar Make-a-Wish.  Lucas en Ruth keken er enorm naar uit en waren erg ongeduldig, want het was best wel even rijden en in de uitnodiging werd niet veel prijsgegeven van waaraan we ons konden verwachten.

The Place to Be was de militaire basis van Oostmalle.  We werden helemaal naar achter op de parking gestuurd – het voorste deel was voorbehouden voor rolstoelpatiënten – wat, gezien de spierpijn waar Lucas al van gisteren van klaagt niet evident was. Er was van alles te doen: springkasteel, een toertje op de pony, circus, poppentheater, grime en glittertattoo’s, politiewagens, een stand van de brandweer waar je mocht blussen en last but not least: een luchtdoop voor de wenskinderen. Lucas was uiteraard meteen dolenthousiast om in een helikopter of sportvliegtuigje te zitten, dus ging hij zich met papa meteen registeren voor de sessie van 14u.

Na een lunch die voornamelijk bestond uit heel lang aanschuiven aan een van de frietkramen, waardoor we de circusvoorstelling moesten laten schieten, waren we erg verbaasd over het totale gebrek aan kiembeperkende maatregelen voor kinderen met een verminderde weerstand: hamburgerbroodjes die zomaar open en bloot lagen, geen voorverpakte sauzen, geen voorverpakte dranken en als dessert donuts die in grote open bakken voor het grijpen lagen. En nergens, maar dan ook nergens ontsmettingsalcohol te bespeuren. Als je je al maanden aan een waslijst van hygiënische regels houdt, is dat ontzettend storend en wraakroepend.  Wij mochten op zich nog niet klagen, want Lucas’ bloed staat momenteel vrij goed, waardoor we enkel de mayonaise links lieten liggen, maar er waren verschillende andere -hongerige- kinderen voor wie dit een grote teleurstelling bleek.

Na het eten trokken papa en Lucas naar het pendelbusje dat hen naar de startplaats van de luchtdoop zou brengen.  Wat het hoogtepunt van de dag moest worden, werd het absolute dieptepunt: ondanks de registratie moesten ze een uur op de pendelbus wachten, omdat niet alleen de wenskinderen, maar vaak hele families meereden naar de startplaats, ook al mochten zij niet mee de lucht in. Toen ze eindelijk aangekomen waren op de startplaats, was het weer wachten geblazen. Na nog eens een uur wachten op de startbaan, zonder eten, drinken of sanitair, keerden ze onverrichterzake terug.  Noch de aan de helikopter, noch aan het vliegtuig werden de afspraken dat enkel de wenskinderen mochten meevliegen gerespecteerd. Hele families namen plaats en stegen op, waardoor de rijen eindeloos werden en de wenskinderen voor wie de luchtdoop bedoeld was, er geen kans toe hadden.

Intussen amuseerden mama en Ruth zich in het poppentheater, bij de pony’s, het eendjes vissen, de tattoo’s en de grime. Tegen half vier was het tijd voor de laatste circusvoorstelling van de dag. We zochten een plaatsje in de mooie circustent en respecteerden daarbij de regel dat de voorste plaatsen, rondom de arena, voorbehouden waren voor mensen in een rolstoel.  Maar ook hier moesten we vaststellen dat niet alleen de kinderen in een rolstoel, maar hun ganse families deze plaatsen innamen, terwijl de rest hoger in de tribunes moest zitten, wat in geval van kleine kinderen, ook een slecht zicht betekende. Papa en Lucas kwamen er nog even bij zitten, maar na enkele teleurstellende acts met dieren – ook al niet verantwoord met zieke kinderen, om het ethische aspect nog maar niet te noemen – lieten we het circus voor wat het was en trokken we huiswaarts.

Wat een heel mooie dag had kunnen worden, werd een opeenstapeling van teleurstellingen. Wij willen niet de hyperkritische, moeilijke mensen uithangen, maar van een organisatie die als bestaansreden zieke kinderen en kinderen met een beperking heeft, verwachten wij we meer en beter. Een strakkere organisatie met meer inzicht in de noden van het doelpubliek had heel wat teleurstelling kunnen vermijden.  Er volgt vanavond nog een stevige evaluatiemail …