Beiaard spelen

Stipt om 17u15 kwamen papa en Lucas aan bij de ingang van de Universiteitsbibliotheek. Mama’s grote baas Hilde stond reeds klaar, en gelukkig maar, want Lucas was super-zenuwachtig. Eindelijk de grote dag van de  beklimming van de bibliotheektoren. Vol goede moed begonnen we aan de klim van 289 trappen. Onderweg sloot Luc Rombouts, universiteits-beiaardier van Leuven, zich bij ons aan. Lucas luisterde geboeid naar de deskundige uitleg van Hilde bij elke verdieping in de toren. De dramatische branden van de Universiteitsbibliotheek tijdens de twee wereldoorlogen blijven hem intrigeren.

Eenmaal boven aangekomen, nam Luc de rondleiding over.

In de beiaard zelf, was het tijd voor het echte werk. En omdat een beeld meer zegt dan 1000 woorden…, enkele fragmenten van deze onbeschrijfelijke ervaring.

Het getokkel van Lucas, afgewisseld met prachtig spel van Luc, zal deze avond voor veel Leuvenaars heel vreemd in de oren hebben geklonken. Vooral het regelmatig luiden van de grote klok, die normaal alleen het uur aangeeft, zal zeker voor enige verwarring hebben gezorgd. Voor ons, hoog en droog, was het absolute hoogtepunt van alle hoogtepunten van de avond, zonder twijfel het samenspel van Luc & Lucas:

In de beiaardkamer zag Lucas een foto hangen van Inge, zijn muziektherapeute op Gasthuisberg. Eronder stond een doos waarin torenbezoekers een vrije bijdrage kunnen deponeren voor het muziektherapeutisch project van het Kinderkankerfonds van het UZ Leuven. Lucas vond het prachtig!

Het beiaardbezoek werd afgesloten met de plechtige overhandiging van een echt torendiploma:

Terug uit de beiaardkamer toonde Hilde nog uitgebreid het wijdse stadszicht vanop de toren. Zelfs aan een verrekijker was gedacht. En zoals het een normale 7-jarige past, was Lucas uiteindelijk nog het meest geïnteresseerd in de felle lichtjes van de kermis op het Ladeuzeplein…

Dank je wel, Luc en Hilde, voor deze prachtige avond en Els om dit voor Lucas te organiseren. Hij heeft er met volle teugen van genoten!!