Lucas heeft een vermoeiende, maar toch goede schoolweek achter de rug. Hij moet nog regelmatig eten en rusten om energie bij te tanken, maar genoot duidelijk van het “gewone” schoolritme en was ’s avonds nooit uitgeput. Vandaag moesten we niet naar Gasthuisberg, een weekje recupereren na de eerste 3 chemo’s.
We kregen intussen wel het enigzins cryptische bericht uit het UZ dat we maandag gecontacteerd zullen worden door “Duitse artsen” in verband met een protonentherapie voor Lucas. Na de laatste scan, waarop te zien was dat de tumor ondanks de zware chemo toch weer lichtjes was toegenomen, wordt opnieuw bekeken of bestraling een optie is, niet om te genezen, maar wel om de tumor zoveel mogelijk af te remmen.
In Duitsland zijn drie gerenommeerde centra voor een speciaal soort bestraling die protontherapie wordt genoemd, één in Berlijn, één in Essen en een in München. Welk centrum ons zal contacteren en wat zijn ons willen voorstellen, daar hebben we voorlopig nog het raden naar.

Het voelt wel weer als een ritje in een roller coaster. Elke keer opnieuw te horen krijgen dat het er slecht uitziet, om vervolgens toch weer te moeten nadenken over een “nieuwe” behandeling, het is niet gemakkelijk. We moeten optimistisch blijven, maar tegelijk ook realistisch. En in het adagium “zo lang mogelijk zo goed mogelijk” proberen wij vooral te waken het tweede luik voor ogen te houden.
We gaan dus -onverwacht- weer een bijzonder spannend weekend tegemoet.
Schitterend adagium: “zo lang mogelijk zo goed mogelijk”. Dat wens ik jullie ook van harte. Wees zo lang mogelijk zo goed mogelijk voor mekaar. Maak elkaar zo lang mogelijk zo gelukkig mogelijk. Dat geluk kunnen ze jullie niet meer afpakken.