We zijn heel blij dat de afspraak in Essen morgen kan doorgaan. Maar het vooruitzicht van een zeer confronterend gesprek en de daarbijhorende aartsmoeilijke beslissingen wegen wel door; zeer onrustige nachten afgewisseld met chaotische dagen die zich wat onwezenlijk en bevreemdend lijken voort te slepen. We gaan wel werken, maar beseffen dat de manier waarop momenteel geen schoonheidsprijs verdient.
Lucas daarentegen heeft zich de afgelopen twee dagen stevig herpakt. Na een moeizame vorige week met veel streken en aanstellerij, heeft ons ‘pedagogisch praatje’ hem even met zijn voetjes op de grond gezet en is zijn inzet en werklust op school weer optimaal. Het geeft hem daarenboven een boost van energie en enthousiasme. De lange rit naar Essen ziet hij minder zitten. “Is het echt nodig dat ik meega?” Natuurlijk blijft hij liever thuis om te spelen dan eindeloos in de auto te moeten zitten. Maar met wat geluk weet er iemand in Essen zijn hart te stelen zodat hij wat persoonlijke voeling krijgt met die verre onbekende plaats.
en met velen rijden we morgen in gedachten mee… en verzamelen hoop, in het bijzonder voor Lucas en jullie allemaal…