Afgelopen nacht was een van de onrustigste die we ooit met Lucas meemaakten. Hij sukkelde gisterenavond, na een pijnlijke blaassondering, in een heel onrustige slaap. Zijn ademhaling was heel onregelmatig en écht naar adem snakkend, gecombineerd met huilen en kreunen in zijn slaap. Na een substantiële verhoging van de Dormicum kalmeerde Lucas even, maar de nacht was onrustig en uitputtend.
Het is niet duidelijk wat de oorzaak is. Bij wijze van test hebben we de magische pleister, die recent verhoogd was van een halve naar een hele, weer gereduceerd naar een halve pleister. Misschien is het wishfull thinking, maar hij was deze namiddag heel wat aangenamer en rustiger.
Hij ging deze avond heel rustig boven slapen samen met Ruth. We zitten al een uur rustig, vol ongeloof beneden naar de babyfoon te staren die al de hele avond stil is …
Hopen maar op een rustige nacht!
Ik duim zo hard voor een ‘goeie’ nacht…
Al die medicatie, ze is zo noodzakelijk, maar doet rare dingen met je lichaam en je geest… 😦
Ik wens jullie nog vele rustige nachten en mooie dagen! Ik denk aan jullie…
Lieve groetjes, Saskia