Lucasforlife#3

Marijke, voor altijd tante Marijke, stuurde ons deze herinnering:

Goh, waar moet ik beginnen? Zal maar bij het begin beginnen zeker, aangezien Lucas toch een rode draad is doorheen mijn leven van de afgelopen 5 en een half jaar.
Lucas ging voor het eerst naar school en dat vond hij toch een beetje beangstigend. Hij had snel door dat er aan de andere kant van de gang nog een deur was, een deur die altijd open stond. Dus Lucas, nieuwsgierig als hij was, kwam eens een kijkje nemen. En dat bleef niet bij “eens een kijkje” want het was daar best oké. Zo leerde ik een guitige, praatlustige en heel schattige kleuter kennen! Lucas bleef langskomen, op alle momenten van de dag. Samen met hem kwam ’s morgens ook een mama mee, Diewer, en al heel snel groeide hier een vriendschap uit, eentje die ik heel waardevol vind! Diewer noemde mij op haar facebookpagina eens “de schoolmama van Lucas”. Amai, da’s zo fijn, zo lief en zo hartverwarmend…
Doorheen de jaren is Lucas blijven langskomen en als de tantes of oom hun Lucas kwijt waren, konden ze hem steevast terugvinden op het klein bureautje, waar hij gewoon eens een babbeltje kwam doen of een knuffeltje kwam geven. Toen hij naar de tweede kleuterklas ging bij Tante Lien, vond hij zichzelf “te oud” om nog knuffeltjes te geven, dus zei hij heel serieus dat ik hem vanaf nu veel minder zou zien. Lang heeft dat echter niet geduurd want op knuffeltjes staat geen leeftijd :-).
Ik herinner me nog alsof het gisteren was; de vrijdagochtend toen Lucas naar de neus- keel- oordokter moest en toch een beetje bang was. Zo erg zelfs dat hij perse eerst langs de school wilde gaan om zijn dagelijkse knuffel en zoen. Wist ik toen veel wat voor een helse strijd er zich in zijn hoofdje afspeelde… De volgende dag kreeg ik ’s avonds het slechte nieuws. Het woord “kanker” is toen voor het eerst gevallen. Het is alsof de wereld onder je voeten wegschuift. Die zondag heb ik in het ziekenhuis een jongetje zien liggen, met grote, bange ogen. Zo’n angst heb ik sindsdien nooit meer gezien! De volgende dag, samen met Lien, kon er een piepklein lachje vanaf, maar dat was echt maar piepklein. Maar de ongelofelijke strijdlust die Lucas, mama Diewer en papa Tomas tekent, kwam er snel weer door en die is niet meer weggegaan.
Toen Lucas in het derde kleuterklasje zat bij oom Gijs, heeft hij talloze keren het klein bureautje opgezocht, de knuffels, zoenen en verhalen waren er als vanouds weer bij. Maar als zo’n vechter het moeilijk heeft, op je schoot zit en zegt “ik ben bang want ik ga dood”, dan breekt je hart… Ik heb dan maar gezegd dat ik daar ook bang voor ben, daar boos om ben, daar verdrietig om ben… Wat kan je anders zeggen?
Een van de leukste herinneringen is de keer dat Lucas bij ons kwam slapen. Kris en ik zijn toen met Kobe, Wout en Lucas naar het blote-voetenpad gegaan, iets wat toch een overwinning betekende voor Lucas. Modder tussen je tenen naar boven voelen kriebelen, over steentjes lopen, door zand en over boomstronken, het was niet altijd zijn ding 🙂 Maar hij praatte zichzelf er overal door! ’s Avonds ging hij slapen op de kamer van Kobe, maar wilde hij geen pyjama aandoen. “Ik slaap altijd in mijn blootje” riep hij enthousiast, iets wat onze Kobe toch maar heeeeel vreemd vond. Het zorgde alleszins voor enkele hilarische taferelen en is tot op heden blijven hangen bij Kobe en Wout.
Ook de uitstap naar de Zoo Van Antwerpen blijft een fijne herinnering.
   
Wat ben ik blij dat jullie allemaal aanwezig konden zijn op ons huwelijk! We dachten het eerst uit te stellen, want niet lang ervoor kregen we het bericht dat de kanker zijn lelijke kop weer had opgestoken. Maar jullie waren er, en hoe! Vol trots, vol vreugde en zoals steeds heel liefdevol.

Maar de laatste uitstap, die naar de Efteling, zal voor altijd de speciaalste zijn. Het was een ongelofelijk mooie dag, met een zeer blije en energieke Lucas. Hij toonde ons uitgelaten zijn nieuwe kamer en sleurde ons doorheen het hele verblijf van villa Pardoes.

  
Tegen de middag was Lucas uitgeput, maar na een rustpauze kwamen jullie ons terug opzoeken. De mooiste, maar helaas ook een van de laatste dagen dat er nog echte interactie mogelijk was.
Het verlies van Lucas, ik weet niet of ik het ooit zal kunnen plaatsen… Ik mis hem, ik mis jullie… Maar ik neem heel veel mooie herinneringen mee, voor altijd!