Zo gelukkig mogelijk

Een maand geleden namen we definitief afscheid van onze koning. Ongelooflijk dat het al zolang geleden is. We leven sindsdien heel dicht bij en verbonden met elkaar. Lucas neemt daarin een heel centrale plaats in. We halen herinneringen op, bezoeken zijn graf, zetten frisse bloemen bij zijn foto’s en zorgen steeds dat de kaarsjes branden. We zoeken zijn spulletjes uit, met een lach en een traan.

Intussen zijn we ook weer aan het werk, een grote stap voor elk van ons, want het dwingt ons tijd en ruimte te maken voor iets anders dan onze Lucas cocon. En het betekent ook onherroepelijk dat we verder gaan en dat het post Lucas tijdperk begonnen is.

De dagen en weken zitten vol “eerste keren sinds het overlijden”: de eerste verjaardagen, de eerste huwelijksverjaardag, het eerste schooleetfeest, de eerste keer carnaval, … Het is elke keer opnieuw een overwinning.

En ondanks dat alles zijn we niet ongelukkig. Er is verdriet en gemis, maar er zijn ook veel mooie en vrolijke momenten, niet zelden wanneer we jullie herinneringen aan Lucas lezen. Het leven is nu helemaal zoals een lotgenote mij een tijdje geleden schreef: we zijn niet meer gelukkig, maar wél zo gelukkig mogelijk. En dat is voorlopig genoeg.