1 jaar later (Lucasforlife#17)

Eén jaar voorbij, één jaar zonder Lucas.
Een heel speciale dag.
Heel dankbaar publiceren we een mooie reeks herinneringen van juf Esther:

Op bezoek in het 2^de leerjaar – maart 2008
De dag dat grote broer Pelle met zijn kleine broertje mocht pronken in de klas is mijn eerste herinnering aan Lucas. Een wolk van een baby-Lucas op bezoek bij een trotse Pelle die de 16 nieuwsgierige klasgenootjes rond dat lieve kleine baby’tje verzamelde. Zalig!

    

Kleuterschool
Zoals vele collega’s leerde ik het kleine Bruyland-broertje snel kennen toen hij naar school kwam. Lucas, een guitige jongen met een nieuwsgierige blik! Diewer kende ik toen nog niet zo goed. Maar af en toe deden we wel een babbeltje over koetjes en kalfjes, over onze baby-meisjes, over Lucas’ kapoenenstreken, … en toen op een dag ook over kanker. En over hoe dapper Lucas alles wat erbij kwam kijken moest doorstaan. Diewer en Tomas, twee vertrouwde gezichten voor of na schooltijd, twee moedige en liefdevolle ouders die ondanks alle zorgen nog steeds op een spontane en hartelijke wijze een babbeltje konden doen op de speelplaats.

Genezingsfeest – paasvakantie 2014
Het genezingsfeest in de paasvakantie vierden we vanop afstand een klein beetje mee door met ons gezin een kaarsje te branden in de Sagrada Familia. De postbode bracht het kaartje uit Barcelona wel met véél vertraging tot bij jullie …

Het gele tulpje – 16 januari 2015
Op een ochtend brachten Lucas en Diewer bloemen mee van de markt, zomaar. Gele tulpen. Lucas en ik kruisten mekaar in de gang op de trap toen ik op weg was naar de klas. Na een vrolijke “Goeiemorgen, juf Esther!” liep Lucas verder door naar beneden en ik naar boven. Maar halverwege de trap riep hij : ‘Juf Esther, wacht even, deze is voor jou!’. Hij liep terug naar boven en gaf me één van de tulpen. Het gele tulpje stond die dag op mijn bureau in de klas. En daarna nog vele dagen thuis. Het was een sterk bloempje van een bijzonder sterk kereltje!

Oktober 2015, leraarslokaal
Soms, als het te druk was of te koud, kwam Lucas mee naar ons leraarslokaal. Die namiddag zat ik naast hem. We maakten een gezellig praatje. Hij vertelde dat hij wat moe was en daarom even bij ons kwam zitten. Op tafel stonden hartige koekjes. Hij vond dat ze er lekker uitzagen. Eén knipoog volstond voor hem om te snappen dat hij er gerust ook eentje mocht nemen. “Mmm…pizza-koekjes,” noemde hij ze. En terwijl we daar samen van de koekjes smulden, vroeg Lucas op zijn eigen spontane, ongedwongen wijze of ik wist dat hij niet meer kon genezen. Ik deed m’n best om even spontaan te antwoorden dat ik het wist.

December 2015, bij jullie thuis
Ik ben enkele keren bij jullie thuis geweest. Telkens werd ik er even warm onthaald. De liefde voor Lucas was zo voelbaar in alles wat jullie deden. De dag dat we samen een dromenvanger knutselden zal ik nooit vergeten. Lucas was moe en lag in bed. Toch glimlachte hij bij het voorstel om een dromenvanger te knutselen. Eén voor één koos hij welke kraaltjes op de touwtjes mochten in welke volgorde. En tussendoor sloot hij dan telkens even de ogen om te rusten. Maar als ik dan zei dat er een deeltje klaar was, deed hij ze weer open en koos de volgende kraaltjes uit. Met het veertje mocht ik z’n hand strelen en dan glimlachte hij ook. De dromenvanger was pas helemaal af toen Olaf eraan gehangen werd. Natuurlijk was die gekke Olaf onmisbaar in Lucas’ dromenvanger!

Kerst 2015
Het bezoek bij ons thuis zullen we nooit vergeten! Isaak en Eppo hadden voorzien om met Lucas met lego-WeDo te spelen. Lucas deed z’n uiterste best om de krokodil te bouwen samen met hen. Het lukte wel, al moesten we vaststellen dat het gebouwde beest toch een beetje teveel lawaai maakte. Dan maar een aperitiefje? We hadden niet echt iets voorzien voor Lucas omdat we wisten dat hij de dagen voordien enkel speciale drankjes en yoghurtjes at. Maar dat was buiten Lucas’ wil gerekend! Hij had blijkbaar net voor het vertrek thuis gezegd dat mama niets moest meenemen om te eten omdat hij bij ons iets zou proeven. Lucas inspecteerde onze koelkast, dacht even diep na en zei toen dat hij zin had in … makreel! Helaas hadden we dat niet in huis. Toen hij hoorde dat Isaak een doosje makreel in de buurtwinkel wilde gaan halen zei hij vastberaden: ‘Ik ga mee!’. En dus besloot Tomas om samen met Lucas en Isaak naar de buurtwinkel te gaan. Behalve het doosje makreel bracht hij ook een zakje snoep mee. Terug aan tafel genoot Lucas van een glaasje vruchtensap met een rietje en de snoepjesketting om zijn hals. Toen nam hij een lolly uit het snoepzakje en zei ‘deze is voor jou, juf Esther’. En op die lolly stond ‘I love you’.

Lieve Lucas,
we hielden allemaal van je. We zullen je nooit vergeten!
Esther, Pieter, Isaak, Eppo, Ona