Wat zalig om weer allemaal samen thuis te zijn. En naast de gewone (ver-)zorgende taken, hebben we voor Lucas nog een extra missie: vetmesten! De ziekenhuisopname met tal van narcoses (waarvoor je nuchter moet blijven) en de eerste chemokuur hebben hun sporen nagelaten: we kunnen letterlijk zijn ribben tellen. Ookal is het tegen onze principes, chips, cola, pannenkoeken, chocolade en tal van andere hoogcalorische voedingsmiddelen doen hier vlotjes hun intrede en zijn intussen een vaste waarde op zijn menu geworden. Het voedingsschema van een kankerpatiënt is sowieso helemaal anders, vergelijkbaar met de richtlijnen voor zwangere vrouwen (maar dan natuurlijk nog wat strenger). Soit, Lucas’ oogjes stralen als hij weer eens een glas cola mag drinken … Het is hem van harte gegund, hij moet al genoeg ontberen.
Vetmesten
Lucas for Life vzw 
Klaas Jaap wees me even op jullie blog. Ik wens jullie natuurlijk bijzonder veel sterkte, geduld en doorzettingsvermogen toe, vooral aan Lucas maar jullie uiteraard ook. Vooral dit bericht is pijnlijk herkenbaar; ik moest rond die leeftijd ook terug ‘vetgemest’ worden wegens levensgevaarlijk mager door een slepende ziekte. Het doel heiligt nu absoluut de middelen. Als deze moeilijke periode erop zit en echt helemaal achter de rug is, want die dag breekt sowieso aan, evolueer dan best langzaam in de richting van een normaal dieet; onderschat zeker niet hoe snel je eetgewoontes als normaal beschouwt, zeker als kind. Maar evolueer natuurlijk wel, je leert snel af om bepaalde dingen te eten op die leeftijd. Zorgen voor later natuurlijk… Sterkte!