Het is ongelooflijk hoe snel ons huishouden weer in kankermodus is gegaan. We zoeken een tijdelijk verblijf voor poes Flora en voor de vele kamerplanten die hier intussen groeiden en bloeiden. De blauwe handdoeken worden weer exclusief gereserveerd voor Lucas, evenals de blauwe drinkbekers. We kopen een paar extra pyjama’s en laten ze meteen voorzien van openingen en knopen voor allerhande infuzen en buisjes. We spreken alweer over kaalgeschoren hoofden, alsof het een jaarlijkse traditie is. Er worden in gedachten alweer stapeltjes gemaakt van wat echt mee moet naar het ziekenhuis.
Geen klus of taak wordt nog uitgesteld, want wie weet wanneer we er anders weer tijd of gelegenheid voor zullen hebben. En tegelijk lijkt het allemaal zo zinloos, zo banaal. Ons energiepeil is laag en we voelen bijna letterlijk wat “een zware last op je schouders” betekent. Ongelooflijk hoe remmend, uitputtend en verwarrend angst en onzekerheid kunnen zijn …
Lucas for Life vzw 
Ik krijg er een krop van in mijn keel, als ik je berichtje hier lees, Diewer..
Ik denk keihard aan jullie en duim superhard mee!
Veel liefs, sterkte en goede moed..
Wat een verschrikkelijk nieuws… Dit is waar we als ouders die ’t vierde’ van binnen en van buiten hebben gezien allemaal voor vrezen en hopen nooit te moeten meemaken. Heel veel moed gewenst, en als ik ergens mee kan helpen, dan hoor ik het graag. Woorden schieten verder eventjes tekort… Grote broers Simon en Samuel, die Pelle kennen van op brussenweekend, vroegen om ook te laten weten dat ze aan jullie denken.
Marsha, mama van Nathan
Och… Ik vind het heel erg om dit te lezen. Veel moed voor jullie allemaal.
Slopend. Weer die angst en weer die onzekerheid. De machteloosheid ook. Je wil helpen, je wil iets doen, om het even wat. Maar je kan niets anders doen dan hopen en bidden en weer zo goed mogelijk proberen de moed erin te houden, en stap per stap voort te gaan. Er is immers niets anders dan hopen en bidden, de dag met de dag nemen en elk stukje goed nieuws dat je bereikt, als een groot geluk omarmen. Hopen op het moment dat er iemand (die dit ook echt kan) naar je toe komt, die zegt, het is ok. Het komt goed. Gewoon dat ene verlossende zinnetje. Ook al is en wordt het onnoemelijk zwaar, uiteindelijk komt het goed. Julie heeft me er vanochtend dan plots toch over aangesproken, na een aarzelende, en voor haar doen erg lange stilte, kwam ze vanochtend aangetrippeld, heel voorzichtig, en deed haar hele verhaal, i.e. Lucas’ verhaal. Ze vroeg, of ook wij een kaarsje voor Lucas mochten branden. Ook wij branden nu een kaarsje, we denken aan jullie en leven mee.
Lieve Diewer, Thomas en Ruthje, woorden schieten tekort. Dit scenario is totaal onverdiend, we steunen jullie zoveel we kunnen, maar ik voel me totaal machteloos.
Wat een SHIT-ziekte
Heel veel liefs, heel veel moed, heel veel lieve mensen om jullie heen… DIKKE knuffel voor Lucas!!!!! En binnenkort komt er misschien weer een handgemaakte knuffel voor Lucas. Is hij nog steeds zot van aapjes, of is zijn dieren/knuffelvoorkeur ondertussen veranderd?
xxx