Zenuwslopend

Na de biopsie van gisteren kunnen we nu alleen nog maar wachten op de resultaten, hopend dat die ons iets wijzer zullen maken.  Je zou denken dat we dat intussen wel al gewoon zijn, maar dat blijkt toch tegen te vallen.

Met Lucas gaat het intussen nog steeds in hoogten en laagten.  Hij wordt vrij goed wakker deze morgen en na een stevig ontbijt gaat hij dan ook, voor het eerst sinds anderhalve week, naar school.  Omdat we de vorige dagen al gemerkt hebben dat zijn goede momenten niet altijd van lange duur zijn, beslissen we hem maar een halve dag te laten gaan, zodat hij in de namiddag thuis nog kan rusten.

Wanneer papa hem ’s middags komt halen, zijn we erg opgelucht dat hij de hele voormiddag goed kon meedoen op school en heel goedgezind en energiek buiten komt.  Na een broodje op een bankje in de zon in het stadspark, gaan papa en Lucas naar huis.  Even nog twijfel ik of we toch niet te overbezorgd zijn: Lucas voelt zich ogenschijnlijk goed, misschien moeten we hem toch maar naar school sturen?

Wanneer ik om 16u thuiskom met Ruth tref ik heel wat anders aan: Lucas ineengedoken op de zetel, met twee bloedrode wangen (nochtans geen koorts) en bijna letterlijk scheel van de hoofdpijn.  Hij hangt ellendig afwisselend in de zetel en op onze schoot en weet geen blijf met zichzelf.  Dank zij de pijnmedicatie en het avondeten, komt hij er uiteindelijk na enkele uren wel weer bovenop. Met twee knalrode wangen steken we hem toch maar extra vroeg in bed.

Het maakt het wachten zo mogelijk nog zenuwslopender.  Is er een tumor? Is er geen tumor? Woedt er (nog steeds) een ontsteking?  Kunnen we dan toch niet beter naar het ziekenhuis bellen? Misschien kan een nieuwe bloedname ons toch nog meer vertellen? Moeten ze dan toch maar niet eens starten met een antibioticakuur? Zo’n hoge pieken en dan zo’n diepe dalen, is dat wel normaal?

Pfft, de molen maalt en maalt en maalt. Dat het maar snel donderdagnamiddag is!