“Mijn kind, ziekste kind”

Vandaag derde keer op dagzaal in evenveel dagen tijd.  Dat raakt aan de grenzen van wat ons humeur verdragen kan.  Helaas hebben we hier morgen en overmorgen ook nog een chemo-afspraak. “Tijd voor je aperitief zeggen we lachend tegen Lucas” wanneer we er tegen de middag aankomen. Hij doorstaat de kuur tot nu toe wonderwel: geen misselijkheid en een eetlust als een uitgehongerd paard.

Het moet gezegd, de dagzaal herbergt elke dag een bonte mengeling jonge patiëntjes en hun ouders, waarvan de kinderen met kanker toch wel de harde kern vormen.  Wat ons bij deze behandeling opvalt, en vaak stoort, is de mentaliteit van vele ouders.  We zitten daar allemaal met een kind met een levensbedreigende ziekte, hebben allemaal het land aan de eindeloze wachttijden, de bloedresultaten die niet zijn zoals we het zouden willen en de vele communicatiestoornissen.  Maar gek genoeg zijn er momenteel nogal wat ouders die hun kind toch wel als het ziekste beschouwen en niet zullen nalaten details van de behandelingen en testresultaten luidkeels met andere ouders te bespreken.  Op den duur wordt het echt een soort opbieden, een pure wedstrijd, waarbij de ouders meer decibels produceren dan hun kroost.

Met heimwee kijken we terug naar de sereniteit en gereserveerdheid van twee jaar geleden.  Het zal mij eerlijk gezegd worst wezen hoe hoog of laag de rode en witte bloedcellen van Janneke en Mieke staan.  En hoe lang Jefke nu weer nuchter heeft moeten wachten voor zijn scan.  Been there, done that. We zouden daar in de eerste plaats geen van allen moeten zitten met onze kinderen.

Adem in, adem uit.  Keep calm and chemo on.  Nog twee dagen en we zijn er weer voor even vanaf.