Tag: bestraling

Deze ochtend dan eindelijk de laatste bestraling. Lucas is (het) duidelijk moe en was dan ook heel moeilijk wakker en gewassen te krijgen. Gelukkig had de goede Sint zaterdag een pyama en pantoffels van Angry Birds gebracht, waarmee Lucas als een echte boze vogel door de gangen van het ziekenhuis naar de bestraling liep. Wedstrijdje lopen tegen papa was vandaag weer de ideale motivatie om de rolstoel aan de kant te laten staan.
Maar ook deze laatste keer hadden we al onze overtuigingskracht nodig om Lucas uiteindelijk in de juiste houding op de bestralingstafel te krijgen. Het is meer dan duidelijk dat dit ècht nooit went.
Na afloop was de opluchting heel groot. Afscheid van de lieve verpleegsters zonder ‘tot ziens’, moed toewensen aan de andere patiënten en dan eindelijk deze afdeling (hopelijk) voorgoed verlaten. Trots en al zingend liep Lucas met het bestralingsmasker als trofee door de gangen. Nog even bloed laten onderzoeken en de dokter spreken en we kunnen weer naar school vandaag.

Nog één keer… Nog één keer in die bunker, op die tafel, onder dat masker. Nog één keer zingen door de micro … We kunnen het bijna niet geloven. Al dertig keer hebben we dit traject doorlopen en het blijft spannend. Elke keer is er een “doet-ie het of doet-ie het niet” moment. Tot nu toe deed hij het elke keer, de ene keer al wat vlotter dan de andere, maar hoe bang of ellendig ook, elke keer ging hij uiteindelijk liggen en trok het masker over z’n hoofdje.

Morgen is de laatste keer. Samen hebben we wekenlang afgeteld en nu zegt Lucas lachend “nee hoor, morgen is niet de laatste keer. Ik mag nog drie keer extra.” Alsof het solden zijn …

Vanaf overmorgen zijn we behandelingsvrij!

Deze morgen gingen we voor de derde laatste bestraling naar het UZ. De drie laatste zijn de zwaarste. Dan wordt er met een heel sterke, gerichte straal nog drie keer ‘geschoten’ op waar zeven maanden geleden een gigantische tumor zat. De bestralingsmachine had kuren deze ochtend, waardoor de professor er even bij geroepen werd. Hij verbaasde zich over Lucas’ toestand: zo vrolijk, zo levendig, zo flink eten en drinken en volle dagen naar school kunnen … Het is eerder uitzondering dan regel aan het einde van een bestralingsbehandeling. Hij herhaalde wat hij al eerder gezegd had: Lucas moet een onwaarschijnlijk sterk gestel hebben en ontzettend snel recupereren …

Op school gaat het ook goed. Heel vermoeiend, maar hij is zo blij dat hij er eindelijk weer bij kan zijn! En hij hoort er weer helemaal bij: volgens andere ouders zwijgen hun kleuters geen seconde over Lucas die terug is.

Voor papa en mama is het best wel wennen. We hebben Lucas de afgelopen zeven maanden bijna altijd bij (één van) ons gehad. We hebben al die tijd heel intensief voor hem gezorgd: eten, drinken, medicatie, hygiëne, alle onderzoeken, behandelingen en nog veel meer. En nu is het huis plots leeg overdag en geven we hem weer uit handen … Toch wel een vreemd gevoel. Gelukkig hebben we een blind vertrouwen in oom Gijs en alle andere tantes, ooms en directeur Jan. En Lucas’ vrolijkheid en enthousiasme, en dat van zijn vriendjes, kunnen we de hele dag in gedachten koesteren.

Het weekend is daar, mooi op tijd om Lucas goed te laten uitrusten van een halve week school en energie op te doen voor de laatste twee kanonschoten.

Wie een koe koopt op de markt van Marrakech, zal nooit de volle pot betalen. Op de markt van Marrakech wordt onderhandeld, bedongen, afgepingeld tot beide partijen zich in de prijs kunnen vinden. Papa gebruikt graag de uitdrukking “mannen, we zijn hier niet op de markt van Marrakech hé” als het jonge grut -op school, maar ook thuis -weer eens een aanslag pleegt op zijn goedhartigheid.

Lucas is intussen een Meester-Onderhandelaar. Naarmate de behandeling op zijn einde loopt, komt ook het einde van een heleboel voorrechten, uitzonderingen en toegevingen van de afgelopen maanden. We hebben het bewust nooit onder stoelen of banken gestoken als iets een uitzondering was, dus hij weet bijzonder goed wat er binnenkort weer allemaal ‘gewoon’ zal worden.

Deze avond werden er zware onderhandelingen gevoerd over toch-een -dessertje-ookal-is-mijn-bord-niet-leeg , “want ik ben nog niet helemáál beter he”. Het was blijkbaar ook niet de eerste keer vandaag, want op school had zijn vieruurtje -popcorn- als lunch gegeten en omgekeerd. “Was het bij oom Gijs ook Marrakech? De koeien stonden daar precies ook goedkoop” zeiden we lachend en Lucas schaterde het uit.

Zijn eerste volledige schooldag was vermoeiend, maar hij heeft er van de eerste tot de laatste minuut van genoten. En de prijs van de koeien zullen we geleidelijk wel weer opdrijven, zowel thuis als op school. Lucas heeft uiteindelijk wel gelijk: hij ís nog steeds is behandeling. Maar het einde komt nu wel heel snel dichterbij: nog drie bestralingen en het zit er helemaal op!

This is D-Day, Back To School-Day. Lucas en Ruth waren al vroeg wakker en blijgemutst omdat ze allebei naar school mochten vandaag.

Mama bracht Ruth met de bus, terwijl papa nog met Lucas naar de bestraling ging. Ruth ging met groot
enthousiasme naar háár klasje en háár tante Isa en mama werd al op de speelplaats door vele ouders aangeklampt “En? En? Is Lucas erbij vandaag?”

Lucas’ Blijde Intrede kwam even later, toen hij met papa en mama en supertante Marijke naar de klas van oom Gijs en alle vriendjes ging. Hij werd verwelkomd met slingers en glittertjes en vele dikke knuffels. Lucas was wat overdonderd, maar vooral heel erg blij. We lieten hem dan ook al snel achter bij zijn oom en zijn vriendjes. Later in de voormiddag volgde ook een blij weerzien en intens geknuffel met thuistante Isabelle.

Papa en mama trokken samen de stad in om te winkelen en gingen deze middag twee héél vermoeide maar ook gelukkige kindjes afhalen. De schooldag eindigde met een even Blijde Uittrede, want er werd weer heel wat afgeknuffeld, gezwaaid, gelachen, gebabbeld.

Wat heerlijk dat we dit allemaal samen konden doen. Wat heerlijk dat iedereen zo intens meeleeft. Wat heerlijk dat we intussen verder aftellen: nog 4 keer …

Tomorrow, tomorrow … Morgen is de langverwachte dag, morgen mag Lucas weer naar school.  ’s Morgens gaat hij eerst met papa naar de bestraling, terwijl mama Ruth naar het instapklasje brengt om nog eens enkele uurtjes te wennen.  Na de bestraling komen papa en Lucas naar school en dan brengen we hem samen naar zijn klas.  “En dan zal mama moeten huilen hoor” heb ik hem al gewaarschuwd.  “Waarom? Dat is toch niet droevig.” vraagt Lucas.  “Nee, dan huil ik dikke tranen van geluk, omdat ik zo blij ben dat jij weer naar school kunt” leg ik uit.  “En jij papa? Ga jij dan ook huilen?” vraagt Lucas geïnteresseerd.  Het concept ‘huilen van geluk’ is iets nieuws en hij vindt het wel interessant.  “Dat is zeker” zegt papa vol overtuiging.  “Als mama moet huilen, dan huil ik maar gewoon met haar mee.” Lucas moet erom lachen.  Maar hij vindt het blijkbaar wel spannend, want zo af en toe herinnert hij er me aan dat ik morgen niet mag vergeten te huilen in de klas.

Ik denk niet dat we het zullen vergeten.  Ik ben er vrij gerust in dat die waterlanders van zelf zullen komen.  Het zal eerder de vraag zijn wanneer we de kraantjes weer dicht krijgen.  Terug naar school, na al die maanden, het is voor ons het meest significante teken dat Lucas beter is, dat hij zijn slag heeft thuisgehaald …

Op naar morgen en maar 5 keer bestraling meer, te tellen op 1 hand!

Deze ochtend gingen we weer naar het UZ voor de 25ste bestraling. Dat liep minder vlot dan verwacht: Lucas’ linkeroor is wat ingescheurd. Hoe dat precies gekomen is, weten we niet, maar zijn huid is door de bestraling intussen zo rood en gevoelig geworden dat de minste weerstand voldoende is om een wondje te veroorzaken. In zijn hals zitten ook al verschillende brandblaartjes. Lucas panikeerde heel erg bij de bestralingsmachine, omdat hij schrik had dat het masker pijn zou doen. Het kostte ons en de twee verpleegsters heel wat overtuigingskracht om hem dan toch op de tafel te krijgen.

Voor de rest was het een topdag. Lucas geniet zo ongelooflijk van alles wat hij weer mag eten en drinken, dat hij amper te stoppen is. Deze middag ging hij zich te buiten aan frietjes met mayonaise en een scampibrochette in de Alma. Wat een feestmaal!

Deze namiddag kwamen we nog te weten dat Lucas dan toch geen nabehandeling krijgt. Vanaf 11.12.13 zijn we dus behandelingsvrij. Nu al een memorabele datum!

Morgen krijgt Lucas voor de laatste keer thuisonderwijs. Samen met tante Isabelle gaat hij speculaas bakken ter gelegenheid van Sinterklaas. Een mooie afsluiter van een bijzonder intense onderwijsperiode.

En op de achtergrond tellen we verder af: nog 6 keer …

We wachten vol spanning op de dokter. Misschien weten we vandaag al iets meer over de nabehandeling. Bovendien mogen we misschien twee nachtjes thuis slapen. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar Lucas’ gewicht begint nu eerder naar de andere kant over te hellen. Als hij thuis goed eet en drinkt, kunnen we de intraveneuze voeding afbouwen.

Als ik Lucas ga afhalen van de ziekenhuisschool vertel ik hem dat we misschien twee nachtjes thuis mogen slapen, als hij goed probeert te eten en te drinken. Zijn oogjes stralen meteen! “Met pizza zal dat wel lukken hoor mama. Dat lust ik echt heel graag.” Zegt hij vol overtuiging. “Ja maar je moet vooral heel goed drinken, dat is nog belangrijker dan eten” zeg ik. Hij haalt zijn schouders op “dan zal ik ook pizza drinken. Ik zal dat zeggen tegen de dokter. Grappig he mama” roept hij lachend terwijl hij naar de lift rent.

En nu wachten we met z’n drieën op de dokter. Lucas botviert zijn enthousiasme op een nieuw spelletje om woordjes te leren schrijven.

Nog 7 … En misschien zijn we de komende twee avonden lekker samen thuis!

Dan denk je: we gaan stapje voor stapje voorbereiden op het maken van het bestralingsmasker:
Maandag: wennen aan een droge doek en een natte doek over het gezicht.
Dinsdag: natte doek over het gezicht en masker maken van de hand.
Woensdag: demo-masker maken van het gezicht.
En dan zegt Lucas op dinsdagochtend doodleuk: zullen we al het masker op het gezicht proberen? 
Daar sta je dan, met je mond vol tanden. We hebben hem weer onderschat.
Het resultaat mag er zijn.
En nu kunnen we al volop “bestralingsmachienetje” spelen op de salontafel…