Culinaire uitdagingen

Eten is deze chemokuur een ware uitdaging.  Niet dat Lucas geen honger heeft, integendeel, alleen is er bijna niks wat hem smaakt.  Elke maaltijd is een heuse zoektocht naar iets wat hij lust.  Met de warme maaltijden valt het gelukkig mee, maar het ontbijt en het middagmaal zijn voor ons allesbehalve rustig.  “Mama, ik wil een boterham met smeerkaas, dikke kaas (oude kaas) en vlees in de microgolf.” Kort nadien: “Papa, ik vind die boterham niet zo lekker.” Dan maar eens proberen met krakotten met salami en een ander soort kaas.  “Ik vind die kaas ook niet lekker.” Dan maar alleen salami.  “Mag de salami in de microgolf?  Koud vind ik dat echt niet lekker.”  Ok, nog maar eens rechtstaan om de salami in de microgolf te steken.  Intussen heeft Ruth eveneens de krakotten in de gaten gekregen en krijgen we een bijna onafgebroken “Guthje-wille-ooke-krrrakrrrakje, mama!!!!!” aria.

Het is eigenlijk om horendol van te worden die wisselvalligheid, maar het heeft geen zin ons eraan te ergeren, want Lucas kan er niks aan doen en het is ook helemaal niet leuk voor hem dat wat hij gisteren met smaak verorberde, vandaag vreselijk smaakt.  En dat voor een kind dat normaal gezien zo goed als alles lust …