Genieten

De afgelopen week waren Lucas en Ruth samen thuis en hebben ze samen gespeeld én ruziegemaakt zoals alleen broers en zussen dat kunnen.  Ze hebben samen het nieuwe huis en de tuin verkend en alle kamers en hoeken stuk voor stuk ingepalmd.  Nu bijna alle dozen uitgepakt zijn, duikt er ook weer heel wat speelgoed op waar ze enkele maanden niet mee gespeeld hebben en dat stimuleerde hun gezamenlijke ontdekkingstochten.  Het is leuk om te zien dat Ruth intussen helemaal peuter af is en meer en meer op gelijk niveau met haar broer meespeelt, met heel wat geproest en gelach, maar evenzeer gebrul en geween.

Deze ochtend is papa met Lucas naar het ziekenhuis vertrokken voor de vijfde chemokuur.  Gezien het goede verloop van de vorige kuren, gaat dat allemaal vrij ontspannen.  Lucas is dan wel zenuwachtig voor het prikje, maar alles samen kijkt hij er ook wel naar uit, want op de afdeling kinderonco- hematologie valt altijd iets te beleven: de speelzaal waar geknutseld kan worden, de cliniclowns Moesj en Puf, de kiné, de muziektherapie, en dan natuurlijk nog de hele resem medische bezoekjes van dokters en verpleegsters.

Mama geniet intussen thuis van een dagje met Ruth alleen.  Genieten is wel het juiste woord, want ook al zijn papa en Lucas nu niet bepaald weg voor het plezier, het feit dat de chemo meestal meevalt en dat Lucas het allemaal zo optimistisch en vrolijk ondergaat, doet toch wel een last van de schouders vallen.  Ruth is met het juiste been uit bed gestapt deze morgen – wat een verschil met die vreselijke peuterkuren van de afgelopen maanden – en laat zich dit vrouwendagje helemaal welgevallen: samen met de fiets naar de stad om boodschappen te doen, liedjes zingen, puzzels maken (dé ontdekking van de week), buiten spelen, bobonne van de trein halen, … geen wonder dat ze niet wou/kon slapen deze middag!

Straks gaan we met de bus naar het ziekenhuis om broerlief een bezoekje te brengen en dan blijft mama bij Lucas en komt papa met Ruth naar huis voor een mosselavondje met bobonne, oom Jaap en tante Cornelia.  En zo zullen de vervelende chemodagen weer voorbijvliegen!

Buurman en Buurman

images

Lucas is de laatste weken dol op de filmpjes van Buurman en Buurman die altijd aan het klussen slaan, maar altijd alles finaal om zeep helpen. Nu wij zwaar aan het klussen en verbouwen zijn in het nieuwe huis, kan het niet beter van toepassing zijn. Vooral wanneer het egaliseren van de vloeren beneden eventjes zwaar de mist dreigt in te gaan (door de warmte droogt alles veel te snel). Lucas zag papa en mama zwaar in actie om te redden wat er te redden viel en snapte er niet veel van. Een tijdje later legde mama uit dat zij en papa eventjes gedaan hadden zoals Buurman Buurman en dat snapte hij natuurlijk wel! Toen we na de lunch helemaal opnieuw begonnen met het egaliseren, kwam hij ons regelmatig aanmoedigen.

index

Ajetoo Buurman! Dat komt goed, helemaal goed!

 

Verveling

De verveling begint toe te slaan voor Lucas. Hij zit intussen al twee maanden thuis van school en ook al is er al veel bezoek geweest en komen er nog steeds regelmatig mensen langs, we merken aan alles dat hij de klas en zijn vriendjes heel erg mist.  Vandaag heeft hij erg leuk samengespeeld met L. van zijn klas en zagen we hem echt opleven.  De meeste andere dagen weet hij echter met zichzelf geen blijf, is ondeugend en ongehoorzaam, gaat zijn zus te lijf en kan zich met niets bezig houden.  Het nieuwe huis, waar we sinds gisteren volop aan het werk zijn, is wel weer eens iets anders, maar zo alleen op verkenning gaan, daar is hij toch ook snel op uitgekeken.

Hoog tijd dus om enkele hulplijnen in te roepen.  Een oproep van mama via facebook biedt al een paar leuke vooruitzichten na de vierde chemo, die donderdag van start gaat.  Het zal hem goed doen weer eens wat nieuwe gezichten te zien en met andere mensen om te gaan.  Het worden nog lange maanden tot Nieuwjaar!

Worsteling

Ookal gaat het goed met Lucas en is hijzelf erg zeker van zijn genezing, toch klinkt er altijd ergens diep van binnen een zeurderig stemmetje “Wat als dit niet goed komt? Wat als we hem verliezen?”. Meestal probeer ik dit te negeren. We hebben op dit moment ook helemaal geen reden om die vragen te stellen: de behandeling slaat aan en Lucas voelt zich duidelijk beter dan een maand geleden. Sommige dagen is het echter erg moeilijk de angst en onzekerheid te onderdrukken. Zeker nu we aan het inpakken zijn voor de verhuis, is het allemaal erg confronterend: zijn geboortekaartje, eerste foto’s, een paar overgebleven doopsuikers, eerste slofjes, tekeningen en verjaardagskronen van in de crèche tot nu … Het gaat allemaal weer door mijn handen en roept bij mij een sterk gevoel van verzet, boosheid en verdriet op: we hebben geen kind op de wereld gezet om het zo ziek te laten worden en misschien zelfs te verliezen.

Gelukkig is Lucas, ookal voelt hij zich sinds gisteren duidelijk minder goed, vermoedelijk door zijn lage bloedwaarden, overwegend positief gestemd. Dat helpt om de negatieve gevoelens in zijn bijzijn te onderdrukken. Het is misschien de omgekeerde wereld, maar zijn strijdvaardigheid geeft mij de kracht om er voor hem te zijn en samen met hem te vechten en te hopen.

Morele chantage

We zijn dit weekend tussen alle bedrijven door in de voorbereidingen van onze verhuis gedoken: uitsorteren, selecteren, inpakken, … Wat verzamelt een mens toch allemaal! Verhuizen is de ideale gelegenheid om ook nog eens stevig te selecteren in het kinderspeelgoed, zo ook de kinderpuzzels die hier al maanden onaangeroerd liggen. Lucas, vandaag weer vol energie en bijzonder opmerkzaam, ziet mij een puzzel in de zak voor de kleuterschool steken, en schiet meteen in actie. “Maar neen, mama, die puzzel die maak ik zo graag, die wil ik nog houden.” Mama: “Maar Lucas, die heb je in geen maanden gemaakt. Je zegt altijd dat je niet graag puzzelt.” Lucas: “Ja maar dat is nu omdat ik kanker heb. Kindjes die kanker hebben die puzzelen niet graag. Maar als ik weer beter ben dan ga ik die puzzel zeker elke dag maken, dus je mag die nog niet wegdoen hoor.” Grrmbl, wat kun je daar nu tegenin brengen?!