Een collega van papa kwam een oude kindergitaar brengen voor Lucas. Hij installeerde zich meteen in het portaal aan de voordeur met zijn gitaar en zijn hoed. Ruth wilde natuurlijk meedoen en zorgde voor een bijzonder levendige beat. Buit van de dag: elk een halve euro, maar vooral heel veel plezier!
Ook al hebben we hierover nog geen blogs gepost, Lucas krijgt wel degelijk sedert juni wekelijks – en afgelopen twee maanden zelfs twee keer per week – muziektherapie. Het is een beetje moeilijk om daar veel over te schrijven, omdat het nu eenmaal een vorm van therapie is en dat toch ergens iets intiems heeft. Lucas heeft er in elk geval heel veel plezier in en kan er zich geweldig in uitleven.
We willen dan ook erg graag een dikke dankjewel zeggen aan iedereen die ons muziektherapeutisch project heeft gesteund. Dankzij jullie talrijke én zeer gulle bijdragen heeft Lucas er intussen al heel wat uurtjes muziektherapie opzitten. Bovendien zijn we nu aan het kijken om ook een aantal van zijn favoriete instrumenten in huis te halen, zodat hij samen met ons, en met Ruth, die ook dol is op muziek, kan musiceren. Een superdikke dankjewel aan iedereen dus!
Deze ochtend ging ik met Lucas een kijkje nemen op school. Aanstaande donderdag is er openklasdag voor alle leerlingen, maar daar mogen wij helaas niet naartoe: te veel mensen, te veel bacteriën, te veel risico. De school is nu nog een halve bouwwerf, maar er wordt ongelooflijk hard gewerkt om alles klaar te maken voor alweer een spetterend schooljaar. Het was een blij weerzien met vele ooms en tantes. Lucas was zo nu en dan wat stilletjes, maar genoot er toch ook wel van. Voor mama was het een stormvloed van emoties: blij weerzien, ontroering omdat Ruthjes verjaardagskroon al klaarhangt in het klasje waar ze in november (of januari) start, maar vooral ook weemoed, omdat Lucas er in september niet bij mag zijn en weer heel veel zal moeten missen. Het raakt mij nog steeds heel diep dat zoveel leuks en moois en leerrijks aan hem voorbij zal gaan door die stomme kanker! Het niet naar school mogen gaan, herinnert er mij heel erg aan dat Lucas op dit moment geen gewone kleuter is en dat dit – ondanks het feit dat hij het relatief goed stelt – emotioneel zware en ongewone tijden zijn.
We proberen echter vooral uit te kijken naar de komst van tante Isabelle die twee namiddagen per week onderwijs aan huis komt geven en naar de muziektherapie met Elise, die onverminderd verdergaat en Lucas nog steeds heel veel goed doet.
Vandaag begin van chemokuur 2. Maar deze keer zijn we beter gewapend: goed uitgeslapen en goed gegeten de afgelopen dagen; drukpunt-armbandjes tegen de misselijkheid; medicatie tegen de misselijkheid preventief gegeven, enz… De strijd kan eindelijk wat eerlijker gestreden worden. En als extraatje bovenop de muziektherapie bracht de muziektherapeute haar synthesizer in bruikleen bij Lucas op de kamer. Met drums en ‘special effects’ een beetje ambiance hier op de afdeling; we spelen de kanker gewoon naar huis! Hopen dat hij de komende dagen even veel ‘in form’ mag blijven.
Oef! Na een voormiddag vol twijfel over maag- en andere sondes, heeft papa Lucas dan toch kunnen overtuigen om te drinken en te eten. En hij voelt zich meteen ook stukken beter. En weer was het de muziektherapie die de mentale klik inzette, samen met een wandeling langs de fonteinen in de zon. Hiep hoi, weer een horde genomen.
Dankzij Leen, muziektherapeute, toch nog een lichtpuntje op deze post-chemo dag 1. Hoe moet je anders die misselijkheid verdrijven…
Lucas for Life vzw 