Deze ochtend ging ik met Lucas een kijkje nemen op school. Aanstaande donderdag is er openklasdag voor alle leerlingen, maar daar mogen wij helaas niet naartoe: te veel mensen, te veel bacteriën, te veel risico. De school is nu nog een halve bouwwerf, maar er wordt ongelooflijk hard gewerkt om alles klaar te maken voor alweer een spetterend schooljaar. Het was een blij weerzien met vele ooms en tantes. Lucas was zo nu en dan wat stilletjes, maar genoot er toch ook wel van. Voor mama was het een stormvloed van emoties: blij weerzien, ontroering omdat Ruthjes verjaardagskroon al klaarhangt in het klasje waar ze in november (of januari) start, maar vooral ook weemoed, omdat Lucas er in september niet bij mag zijn en weer heel veel zal moeten missen. Het raakt mij nog steeds heel diep dat zoveel leuks en moois en leerrijks aan hem voorbij zal gaan door die stomme kanker! Het niet naar school mogen gaan, herinnert er mij heel erg aan dat Lucas op dit moment geen gewone kleuter is en dat dit – ondanks het feit dat hij het relatief goed stelt – emotioneel zware en ongewone tijden zijn.
We proberen echter vooral uit te kijken naar de komst van tante Isabelle die twee namiddagen per week onderwijs aan huis komt geven en naar de muziektherapie met Elise, die onverminderd verdergaat en Lucas nog steeds heel veel goed doet.
Lucas for Life vzw 