verzorging – Lucas for Life vzw

Tandarts

16 september 2013 LucasforLife

Deze namiddag moesten mama en Lucas naar de tandarts voor jaarlijkse controle. Vooral voor Lucas is dit nu heel erg belangrijk. De chemo tast het mondslijmvlies aan, waardoor infecties in de mond, met alle mogelijke verwikkelingen, een constante dreiging vormen. Hij moet dan ook elke morgen en avond na het tanden poetsen ook nog eens zijn mond spoelen.

We kregen allebei tien op tien. Mama heeft na 32 jaar nog steeds geen gaatjes en Lucas heeft ook nog steeds een ‘maagdelijk’ gebit. Het beste nieuws kwam echter aan het einde: Lucas’ tanden staan momenteel helemaal perfect. Bij de diagnose van kanker werd zijn linkerkaak behoorlijk naar voor geduwd en kon hij helemaal niet meer toebijten. Nu, amper drie maanden later, is er helemaal niks meer van te zien! De tandarts kon bovendien helemaal niet geloven dat zijn mondholte nog niet zo lang geleden halfvol zat met tumorweefsel en dat hij zijn mond toen niet meer dan anderhalve centimer kon opendoen. En zo stapten we allebei met een brede glimlach buiten.

Chemo 4: zweten!

1 augustus 2013 LucasforLife

We zitten sedert deze ochtend op Gasthuisberg voor de vierde chemokuur. Lucas liet zich zonder problemen aanprikken. Hij begint al die medische handelingen die hij in het begin verafschuwde en alleen met luid gebrul en wild gestamp onderging, zowaar leuk te vinden. Hij legt heel precies uit aan de verpleegster wat ze moet doen en helpt waar hij maar kan. Deze ochtend werd ook nog een thoraxfoto gemaakt. Lucas mocht nadien zelf bekijken hoe hij er vanbinnen uitzag. Mama kon hem ook zijn ‘prikdoosje’ (port a cath) aanwijzen en heel precies tonen waar zijn canule heeft gezeten.

De rest van de dag bleven tante Machteld en daarna Bobonne bij hem, want mama ging nog een beetje werken in het nieuwe huis. Het was geen gewone donderdag: deze namiddag was er vrij podium waar Lucas en Bobonne zich volledig lieten gaan in een duet voor mondharmonica, met luid applaus tot gevolg.

Mama kwam na het avondeten terug. Ook deze avond valt er nog vanalles te beleven op de afdeling: snoepbrochettes maken, kampvuur en daarna lampionnentocht door het ziekenhuis. En zo is deze chemodag 4.1 weer voorbijgevlogen!

Dokter Lucas

25 juli 201325 juli 2013 LucasforLife

“Mama, ga maar op de zetel liggen. Ik moet je nog even verzorgen.” Dat zegt Lucas elke dag wel een paar keer. Sedert dat hij kanker heeft en heel veel met dokters te maken krijgt, is zijn interesse onstuitbaar. Hij verzorgt ons, precies zoals hij in het ziekenhuis verzorgd wordt en zijn dokterstas wordt elke keer extra gevuld: spuitjes, pleisters, gaasjes, sondes, canules … Je kunt het zo gek niet bedenken, of Lucas heeft het in zijn dokterstas.

” Ik ben eigenlijk al bijna dokter he mama, want ik weet al heel veel van wat dokters doen.” zegt hij heel serieus. “Ja, dan moet je later dokter worden he Lucas, je weet er toch al heel veel van.” zeg ik. ” Ja, dan moet ik twee jaar minder naar school dan de andere kinderen, want ik weet al heel veel” zegt hij, vol overtuiging. “En kapper ben ik ook, want ik weet al heel goed hoe je hoofden moet kaalscheren.”

“Kom mama, ik moet jou nog in slaap doen, want ik moet je canuleke nog veranderen en een beetje bloed nemen. ” Mama gaat braaf op de zetel liggen en laat zich in slaap doen met een écht mondmasker. Vervolgens wordt mama hardhandig wakkergeschud, want ze moet de tandenstoker, heu pardon, het infuusnaaldje even vasthouden voor de dokter, terwijl hij de ontsmettende zalf aanbrengt en vervolgens een ingewikkeld ontwerp met verbanden en pleisters uitwerkt op mijn arm.

Het is heerlijk om Lucas zo bezig te zien. Je ziet hem keer op keer afrekenen met elke prik, elke plakker, elke canulewissel die hij zelf heeft moeten ondergaan. En zo verwerken wij samen met hem. Want ook voor ons blijft elk medisch handelen een inbreuk: dit is niet het eerste wat je in gedachten hebt voor je kleuter. Maar zo samen spelenderwijs benoemen en een plaats geven, het is helend voor ons allemaal.

Zelf doen!

16 juli 201321 juli 2013 LucasforLife

De laatste weken hebben we twee kinderen in huis die heel erg op hun zelfstandigheid staan. Lucas was altijd al een behoorlijk zelfredzame kleuter, maar door de kanker was dat helemaal weggevallen. Nu hij zich beter begint te voelen – “Chemo Kasper is mij aan het genezen he mama, ik voel het hoor” – heeft hij een energieopstoot gekregen om u tegen te zeggen. Hij doet zoveel mogelijk zelf van zijn verzorging en helpt waar hij maar (denkt dat hij) kan. Niet alleen is het vaak een echte hulp, vooral het feit dat hij er zelf merkbaar gelukkig van wordt, is voor ons onbetaalbaar. Kleine zus Ruth moet echter voor haar broer niet onderdoen. Het meest gehoorde zinnetje is tegenwoordig “Guthje toen!” in alle toonaarden en volumes. En het lukt haar nog vaak ook: de trap op en aflopen, springen, overal op en afklauteren, kopvoeters tekenen, boterham smeren, pamper aandoen … Het lukt haar bijzonder aardig! Waar papa en mama absoluut niet mogen helpen, mag grote broer Lucas dat dan weer wel. Lucas’ hulp wordt op luid gelach en geschater onthaald en ze is niet spaarzaam met de complimentjes en bedankjes: “Babo Lucas! Dikke (flinke) meid! Tatuwel!” Heerlijk om te zien dat broer en zus in deze toch wel bijzondere tijden zo naar elkaar toegroeien.

Bibliotheekbezoek

25 juni 201321 juli 2013 LucasforLife

Tijdens een chemokuur kan een kind niet naar school omwille van te veel infectiegevaar. Maar vandaag was de klas van Lucas op bezoek in ‘de bibliotheek van mama’. En omdat Lucas momenteel enkele goede dagen heeft, was dit een ideale gelegenheid om al zijn vriendjes terug te zien.
En wat een blij weerzien. Natuurlijk zonder knuffels en zoentjes. Maar Lucas vertelde honderduit over ‘zijn’ kanker, ‘zijn’ canule en ‘zijn’ sonde.

En er werd ademloos geluisterd naar de uitleg van mama over de wonderen van de boekenlift: langs de ene kant het boek erin, langs de andere kant het boek eruit.